In de marge van het grote lijsttrekkersdebat van gisteravond in de Schilderswijk in een werkelijk afgeladen wijkbibliotheek was er uiteindelijk toch nog groot nieuws, al viel dat alleen tussen de regels te lezen. En dat is dat de Schilderswijk de betutteling van zich af heeft geschud.

De lijsttrekkers van de negen grootste politieke partijen bij de meest recente peiling (VVD, D66, Groep de Mos, GroenLinks, PVV, PvdA, CDA, Partij voor de Dieren, Haagse Stadspartij) waren uitgenodigd en gekomen. Als een soort van vermeende klantenbinder in de wijk was Cemil Yilmaz als nummer 10 aan de lijst toegevoegd; hij is de lijsttrekker van het door de islam geïnspireerde NIDA, dat in Den Haag voor het eerst aan de gemeenteraadsverkiezingen meedoet. Yilmaz was als enige in de bomvolle zaal gekleed in een djellaba met daar overheen een jasje in het groen-wit van Rotterdam, de bakermat van NIDA. Bovendien was hij op plastic badslippers naar de wijkbibliotheek gekomen. Ook inhoudelijk maakte Yilmaz duidelijk nog lang niet thuis te zijn in Den Haag. Hij kon weliswaar geregeld op applaus rekenen, maar getuige de vele groen-witte jasjes in de zaal had hij zijn fanclub meegenomen.

Quotum

Veel opvallender in dit verband was het applaus voor Karen Gerbrands, lijsttrekker van de PVV, die in de Schilderswijk nou niet bepaald een thuiswedstrijd speelde. Toen het onderwerp ‘arbeidsdiscriminatie’ werd besproken (PvdA, GroenLinks, PvdD en HSP zouden een quotum willen instellen om bedrijven die met de gemeente zaken doen te verplichten meer niet-westerse migranten aan te nemen), zei Gerbrands: “Als ik Fatima of Mohamed ben, wil ik de baan omdat ik de beste ben, en niet omdat ik Fatima of Mohamed ben.” Groot applaus volgde. Waarna een Mohamed in de zaal de microfoon kreeg en zei: “Dat idee om anoniem te solliciteren, vind ik eigenlijk ook niks. Mijn naam en mijn uiterlijk zijn mijn identiteit, daar ben ik trots op. Waarom zou ik dat wegstoppen?”

En daar zat dus de fijne kneep van dit debat. Onder het publiek bevonden zich heel veel wat we gemakshalve nog steeds ‘derde generatie allochtonen’ noemen, maar wat in feite jong-volwassen Hagenaars zijn, hier geboren en getogen, die op het punt staan door glazen plafonds te breken en in wat dan ook carrière te gaan maken. Die willen niet langer als die zogenaamde arme schapen uit het Rif-gebergte worden behandeld en nu eindelijk wel eens onder die witte wollige welzijnsdeken vandaan.

Haagse Kracht

“Zo’n blanke mevrouw van elders uit de stad die mij als wethouder dan op een festival in de Schilderswijk welkom heet, zich excuseert voor een paar jochies die een beetje leuk druk lopen te doen, en eigenlijk praat alsof ze hier met ontwikkelingssamenwerking bezig is; van die aanpak moeten we maar eens af. Ik geloof veel meer in de Haagse Kracht die inmiddels in de wijk zelf zit,” zei Boudewijn Revis (VVD), toen het over de keuze tussen welzijn en veiligheid ging. En ook Robert van Asten (D66) scoorde op dit onderwerp een vol punt. “We praten over leefbaarheid, en we doen net alsof de leefbaarheid hier in de Schilderswijk zo slecht is. Er is juist hier heel veel goed gegaan de afgelopen jaren. Ik denk dat er in Den Haag wijken zijn, met name in zuidwest, waar ze er erger aan toe zijn.”

Ferry Mingelen loodste iedereen keurig en kundig naar het eind van een snikhete debatavond, waarin groot politiek vuur uitbleef. Niemand maakte inhoudelijk blunders, iedereen verkondigde de bekende standpunten.

Maar de goede verstaanders zullen een nieuw geluid hebben opgepikt. “Politici hebben nog steeds de neiging ons weg te zetten als een achterstandswijk,” aldus een aanwezige bewoner. “Ja, we hebben nog steeds onze problemen, veel mensen hebben moeite om rond te komen. Maar als je ziet hoe snel het hier op dit moment de goede kant op gaat, dan is mijn conclusie dat de Schilderswijk behoorlijk wordt onderschat.”

(tekst: Frank Hitzert)