Als je het Vadercentrum in de Haagse wijk Laak binnenkomt, hoor je meteen het geratel van de naaimachines. Dag in dag uit komen vrijwilligers hier kleurrijke mondkapjes maken die gratis worden weggegeven. Het moeten er 100.000 in totaal worden dus de harde werkers zijn nog wel even bezig. “Vele handen maken licht werk.”

“Dankjewel Bilal! Ik denk dat ze er heel blij mee zullen zijn”, zegt vrijwilliger Louise tegen de coördinator van het Vadercentrum. De stapel mondkapjes die ze in haar hand heeft, neemt ze mee naar Parnassia waar de cliënten mondkapjes moeten hebben. “Voor de afdeling verslaving heb ik extra kleurrijke mondkapjes uitgezocht.” Veel welzijnsorganisaties en Voedselbanken hebben zich al gemeld en willen duizenden mondkapjes afnemen.

In het Vadercentrum wordt daarom keihard doorgewerkt. De plastic opbergdozen raken steeds voller. De vrijwilligers maken 300 mondkapjes per dag. Zeven dagen per week. De een knipt het katoen op de juiste maat, de ander strijkt vouwen in het lapje, de derde lockt de zijkanten, de vierde maakt het mondkapje aan de zijkanten dicht, een vijfde zorgt voor de elastieken en de zesde knipt alle losse draadjes af. Een doorlopend proces onder begeleiding van de kleermakers.

Grootste lol

Het team is inmiddels goed op elkaar ingespeeld en heeft de grootste lol met elkaar. “Wat moet ik de hele dag thuis?! Het is hier veel gezelliger. Ik ben een doener en nu kom ik ’s avonds voldaan thuis”, zegt de 71-jarige Eef die losse draadjes van de mondkapje knipt. Die taak doet hij samen met de 47-jarige Dennis. Hij heeft een bipolaire stoornis en is afgekeurd. Vrijwilligerswerk geeft hem structuur. “Ik voel me gewaardeerd en krijg een glimlach van mensen. Dat is me 100.000 keer meer waard dan een salaris.”  

Zaida is ook een van de harde werkers die achter de naaimachine zit. Door de coronamaatregelen kan ze haar eigen werk niet uitvoeren en is alleen. “De muren kwamen op me af en nu kan ik me in de coronacrisis toch nog een beetje nuttig maken. Ik kom zeven dag in de week maar werk op mijn eigen tempo.” Ze zit naast de 29-jarige Iris, zelfstandig vormgever. “Ik zit door de crisis tijdelijk zonder werk.Ik woon hiernaast en ben hier binnen gelopen om te helpen. We maken er samen een feestje van.”

Van en voor vrijwilligers

Het Vadercentrum bestaat al twintig jaar en is een buurtcentrum van en voor vrijwilligers. Het centrum heeft vier projecten: het buurtvadersproject, de Weggeefwinkel, het Klusteam en het Repaircafé. In ‘gewone tijden’ komen wekelijks zo’n 800 mensen langs. De een om te eten, de ander voor de weggeefwinkel of voor het bijwonen van lezingen of dialoogbijeenkomsten of het volgen van cursussen zoals een naaicursus. Ruim 800 mannen behaalden een certificaat.

Door de coronatijd was het Vadercentrum niet meer toegankelijk. Bilal en zijn kompanen hebben meteen belcirkels opgezet met tien personen per groep. Zij zijn elke dag mensen in de wijk gaan bellen om te vragen naar hun gezondheid en gesteldheid. Dat hebben ze wekenlang gedaan. Ook hebben vrijwilligers kaartjes geschreven naar bejaarden in ouderencentra, zijn boeken uit de weggeefwinkel op tafels voor de deur gelegd zodat mensen die gratis konden meenemen of ruilen, is een muziek gespeeld voor mensen in de wijk, tour d’amour. “We hebben niet stil gezeten”, zegt Bilal met enige trots.

Meer dan een buurthuis

Het Vadercentrum is eigenlijk meer dan een buurthuis. “Ons centrum heeft een ziel die voelt wat er aan de hand is in de wijk. En die ingrijpt als het nodig is. Dat kan zijn aIs er ergens overlast met jongeren is, kunnen we onze buurtvaders erop afsturen. Maar ook als we signaleren dat het met iemand niet goed gaat, trekken we ‘m naar binnen als vrijwilliger. Tijdens de coronaperiode merkte ik dat een van de vrijwilligers door de eenzaamheid heel somber was en suïcidale gedachten had. Ik heb hem elke dag gebeld, heb hem geprobeerd in zijn kracht te zetten en heb hem taken gegeven in het Vadercentrum. Daardoor voelde hij zich weer gezien.”

Dagbesteding

Het Vadercentrum pakt alles aan met en door bewoners. Of het nu gaat om huisvuil- of geluidsoverlast, hangjongeren, eenzaamheid of huiselijk geweld. En nu met het omvangrijke mondkapjesproject laat Bilal weer zien: alles kan. “De mondkapjes zijn geen doel maar een middel om mensen een dagbesteding te bieden. Hoogste doel is gezelligheid, niet in je eentje thuis hoeven zijn, het gevoel nuttig te zijn en een bijdrage kunnen leveren. De komende anderhalf jaar zijn we daar nog wel mee bezig.”

Wil je een bijdrage leveren? Het Vadercentrum heeft textiel (katoen) nodig. Lever dekbedovertrekken of lakens in op het Jonckbloedtplein 21 in Den Haag.