Afgelopen zondag was het voor de zoveelste keer raak. Een overijverig VAR-baasje vond terugkijkend een dubieuze buitenspelsituatie één minuut voor Feyenoord scoorde. De scheidsrechter durfde zijn poot niet stijf te houden en het geldige doelpunt van Geertruida werd afgekeurd. Gelukkig won mijn club alsnog, anders waren de rapen gaar gewest.

Moeilijke regel?

In mijn elftal speelde een alleraardigste man, over wie ik ooit in ons clubblad schreef dat hij alleen functioneerde op de middellijn omdat daar nooit sprake is van buitenspel. In de achterhoede was hij een plaag, omdat hij niet mee naar voren liep om iemand buitenspel te zetten. “Hij staat helemaal vrij, dadelijk krijgt hij de bal,” riep hij als hij naar achteren snelde om buitenspel op te heffen. Toen ik een keer zei, dat het juist de bedoeling was, dat hij de bal in die positie zou krijgen, wees hij op zijn voorhoofd. In de voorhoede kreeg hij ook geen plek, omdat hij meters buitenspel staand met zijn armen zwaaiend om de bal vroeg. Uitleg was tevergeefs, omdat hij – best slim verder – het niet wilde begrijpen.  

Notoir onsportief

Ons team (SDV 3) had een angstgegner: Hermandad. Zij voetbalden altijd met twaalf man. Wij waren niet de enigen die er last van hadden, want na de wedstrijd kletsten we altijd wat met de tegenstanders en wisselden ervaringen uit. Hermandad (de politie) was berucht, omdat hun clubgrensrechter bij zowel thuis- als uitwedstrijden iedere aanval van de tegenpartij afvlagde voor buitenspel. Schopte je de bal maar een meter naar voren en hopla, daar ging zijn vlag omhoog; ongeacht het aantal spelers voor of achter de bal.

Natuurlijk attendeerden we de scheidsrechters op die meneer, maar hij was nogal groot en bovendien politieagent. Mijn collega en medespeler gaf hem na de zoveelste keer ten onrechte vlaggen zijn vet en moest dat bekopen met een vlag op zijn hoofd.

Eieren op de ramen

Eén keer scoorden we ondanks het gevlag van onze kwelgeest: de scheids negeerde hem volkomen terecht. Woest liep hij het veld in, bedreigde de scheidrechter en liep juichend naar de zijlijn toen die eieren voor zijn geld koos en besloot alsnog buitenspel te geven. Uiteraard liet ik me niet onbetuigd: “Je staat wel erg graag met je rechterarm omhoog agent.”*

Zijn reactie: ”Houd je muil vuile k. klootzak” (brigadier van de politie!) liet me weten figuurlijk nu wel raak te hebben geschoten. Toen ik zijn clubgenoten vroeg of ze dit nou leuk vonden, antwoordden ze in alle eerlijkheid, dat hij nu eenmaal zo was en dat ze er niets aan konden doen.

Zijn gedrag lag waarschijnlijk ten grondslag aan onze clubtraditie om na het paasklaverjastoernooi de gewonnen eieren tegen de ramen van de Hermandadkantine te gooien; we speelden net als Hermandad aan het Toepad.

Durf te veranderen

In 1974 verbaasde het Nederlands elftal door de buitenspelval te verfijnen. Op een teken van de laatste man liep de hele achterhoede naar de middellijn en stond de voorhoede van de tegenpartij buitenspel. Een inventief gebruik (Cruijff?) van die belachelijke regel.

Laten wij nu wéér mondiaal inventief zijn door de regel af te schaffen, net als bij alle andere balsporten is gedaan. Organiseer een paar wedstrijden zonder buitenspel en kijk wat er gebeurt.

Ik zit te wachten op een comité van journalisten, spelers en andere voetballiefhebbers, die de handschoen oppakken en de kat de bel aan gaan binden. Ook in andere landen is het commentaar niet mals als er wéér een VAR-moment komt om te kijken of er sprake is van een millimeter buitenspel. We hebben VAR overgenomen van het hockey en binnenkort hun blauwe kaart.  

Laten we alsjeblieft hun initiatief om buitenspel af te schaffen ook overnemen.

*Ik was toen geschiedenis docent en het begrip “godwinnen“ bestond nog niet.