door Monique van Stuivenberg 

Je ziet ze wel eens zitten, lopen of zelfs liggen op een bankje in het park of gewoon midden in de stad. Veelal mannen, vaak met baarden, holle ogen en met kleding gevulde bigshoppers: Daklozen.

Mensen gewoon zoals u en ik, ooit hadden ze een normaal leven, maar door veel oorzaken zoals het verlies van een baan, een scheiding, psychische problemen of gewoon vette pech, is het toch zover gekomen dat ze op straat terecht gekomen zijn.

Nou zou je kunnen denken dat er voldoende opvang is voor deze groep, maar helaas is dat nog steeds niet het geval. Natuurlijk er zijn slaapplaatsen bij het Leger des Heils of de Kessler Stichting. Ontfermt het Rode Kruis zich ook over de mensen. Worden jongeren (!), vrouwen en gezinnen met kinderen zoveel mogelijk van de straat afgehouden, maar een 100% score? Nee verre van dat.

Uit cijfers van o.a. straatconsulaat blijkt dat er dagelijks ca. 120-160 mensen op straat moeten slapen. Hiervan is ongeveer de helft afkomstig uit veelal Oost Europa, de arbeidsmigranten. Deze arbeidsmigranten kwamen naar onze stad om te gaan werken in het Westland. Met prachtige verhalen zijn ze hierheen gehaald: er was een bed, eten, werk en salaris! Ze konden hun familie in het thuisland hiervan makkelijk onderhouden. Wie wil dat nou niet voor hun familie of gezin?

Helaas is de realiteit toch iets anders. Het werk betaalt veel slechter dan gedacht. Huisjesbazen vragen idioot hoge huren voor hokken waar wij onze honden niet eens in zouden laten slapen. Mogelijkheden om eten te koken zijn er niet. Deze mensen, waarbij toch al een groot percentage te kampen heeft met veelal alcoholproblemen, glijdt alleen verder af. Ze komen op straat terecht, hebben nergens recht op, staan niet ingeschreven. 

Terug naar het land van herkomst

Gelukkig is er wel een mogelijkheid om terug te keren naar het land van herkomst, waar gelukkig wél hulp geboden wordt. Stichting Barka zet zich hier keihard voor in, maar ook zij komen handjes te kort, kunnen niet iedereen de geestelijke zorg geven die nodig is. Mensen willen ook vaak niet gevonden worden, durven niet terug naar huis, ze schamen zich, zijn mislukt en dan ook nog verslaafd.

Deze mensen veroorzaken heel veel overlast in de stad: ze wassen zich in fonteinen, doen hun behoefte in het park waar jouw kinderen en honden lopen, stelen en intimideren de bewoners. Dit kan gewoon echt niet. Vanuit onze lokale politiek en de hulpinstanties blijft er dan ook druk op de verantwoordelijke wethouder uitgevoerd worden om dit grote probleem op te lossen. Dat ook wethouders niet kunnen toveren, dat snappen we allemaal, maar dat er echt iets gedaan moet gaan worden, is pure noodzaak. Zeker nu met het koude weer in aantocht wordt dit probleem steeds groter.

Ja, er is een winterkouderegeling, dat zoveel betekent als: onder de 0 graden hebben we een bedje, douche en eten voor je, boven de 0 graden zoek je het maar uit.

Voorkom uithuisplaatsingen 

Namens Hart van Den Haag zijn er direct na storm Chiara al vragen gesteld aan de wethouder of de winterkouderegeling niet veranderd c.q. aangepast kon worden aan “slechtweerregeling”, maar helaas. Stel je voor dat er dan ook daklozen uit omliggende steden naar ons toe komen om hier in een bed te gaan slapen. Ja stel je voor dat iemand in een bed zou willen slapen als de storm door de straten giert en de regen met bakken naar beneden komt. Stel je voor…

Wij hebben als welvarende maatschappij de plicht om ervoor te zorgen dat mensen niet op straat hoeven te slapen. Er zijn tal van prachtige projecten voor, maar het ontbreekt aan opvang. Het voorkomen van huisuitzettingen zal al heel veel schelen. Een dakloos persoon kost de gemeente ca. € 30.000 per jaar, iemand in het eigen huis laten wonen en de huur of hypotheek doorbetalen, fracties van dit bedrag minder.

Op 1 oktober 2015 sliep ik voor het eerst weer in mijn eigen huis na 7 maanden dakloos geweest te zijn. Ik weet hoe het gaat, ik ben bij het inschrijfbureau geweest. Ik heb met deze veelal mannen gezeten tussen de vastgetimmerde banken en stoelen en de vele beveiligers. Eerst op de Laan van Meerdervoort, later op de Binckhorstlaan. Nee, ik heb geen nacht buiten hoeven te slapen, ik kon gelukkig terecht bij o zo lieve vrienden en familie. Ik heb zo ontzettend veel geluk gehad, ben er bovenop gekomen, ik heb weer een geweldig huisje, ik kan me nuttig maken, ben gezond en zo dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen, en gepakt!

Nu zij nog….

Monique van Stuijvenberg is fractievertegenwoordiger bij Hart voor Den Haag / Groep de Mos