De Dezentjé's, de Dezentjé's, waarom komen ze toch steeds weer op mijn pad? Er zijn weken, maanden zelfs, dat ik niet eens aan ze denk. En dan... in dezelfde week hoor ik familieverhalen, denk ik aan een oude roman en voel ik weer het verlangen om de naam op te schrijven.

Die roman dus. Dat was de tweedelige roman Hermelijn (1885) van de destijds beroemde  Indische schrijfster Melati van Java.  Zij werd ervan beschuldigd dat dit een sleutelroman was over de familie. Haar antwoord:  "Van mij zelf kan ik alleen getuigen, dat ik deze familie nauwelijks bij naam heb gekend."

Dat was strategisch gezegd. Iedereen die uit Indië kwam, kende de familie Dezentjé dus Melati van Java ook.

Natuurlijk ontkende de schrijfster.

De goede lezers kregen met die roman immers opwindende onthullingen. Want: Hermelijn is een liefdesverhaal over een Hollandse vrouw en een Indische vrouw.  Inderdaad, dat kom je niet vaak tegen in de letteren. En in de roman is het ook alleen voor degenen zichtbaar die het leren zien. Bij Melati van Java zag ik keer op keer in haar romans liefdevolle vriendschappen tussen vrouwen ontstaan.

De eerste keer dacht ik: mooi. De tweede keer dacht ik: zo. De derde keer wist ik: dit is een patroon, en een patroon heeft betekenis. Daar kwam bij, dat ik wist dat de schrijfster zelf een levensgezellin had. Ik schreef een biografie over haar, de eerste Indische bestseller-auteur van Nederland.

Terug naar Hermelijn. De roman is vernoemd naar de Hollandse vrouw, omdat ze zo blank/wit is als een Hermelijnvlinder. Ze gaat naar Indië om daar te trouwen met Conrad de Meyran. Aan boord leest ze hartstochtelijke liefdesbrieven van Conrad. Maar... die zijn geschreven door Corona. Na het huwelijk vertelt Conrad dit aan haar en dat gaat zo.

Lees mee.

Kan zo verfilmd worden.

‘Maar waarom je laten dwingen, Conrad, waarom mij bedrogen, ik vertrouwde zoo op de liefde, die uit je brieven sprak.’

‘Welke brieven?’

‘De jouwe.’

‘Ik schreef geen brieven aan je.’

't Was of het nog donkerder om haar heen werd; zij bracht de hand aan de ooren en aan de oogen, als wilde zij de vreeselijke verwoesting van haar jeugdig leven niet hooren of zien.

‘Maar wie schreef ze dan?’ vroeg zij bevend.

‘Weet ik het? Zij zelf misschien.’

Ja, en zo gaat dat verder. Het slot is ontluisterend. Wat heeft dat met de familie Dezentjé te maken? Precies. Dat weet ik niet. Misschien was er een romance van het type Hermelijn-Corona. Misschien was er een man zoals Conrad.

Dat is iets voor Dezentjé-kenners.

https://www.indischeschrijfschool.nl