Met schaatsen heb ik niets, maar in deze weken van de Olympische Spelen valt er op tv bijna niet aan te ontkomen. Dus zit ik op zeker moment ineens naar een geëmotioneerde Ireen Wüst te kijken, die zojuist op onnavolgbare wijze haar zoveelste gouden medaille heeft veroverd. En ineens realiseer ik me dat schaatsers altijd zo aardig zijn in interviews. Je hebt natuurlijk een paar van die nog prille meisjes als Suzanne Schulting en Irene Schouten, die hoe dan ook schattig en spontaan zijn. Maar zelfs Koningin Wüst - van nature toch een beetje gereserveerde boerin - is in tv-optredens volkomen vrij van sterallures.

Het stemt mij tot nadenken. Wielrenners gedragen zich eveneens meestal vriendelijk en beleefd. Ook als ze zich na een valpartij met geschaafde ledematen helemaal de blubber hebben gereden in een bergetappe van de Tour de France, geven ze hijgend maar niettemin normaal antwoord aan de radio- of tv-verslaggever. Blijven ze beleefd en aardig als die voor de zoveelste keer wil weten wat er op dat moment bij de coureur door het hoofd gaat. En over coureurs gesproken: zelfs wereldsterren van de Formule 1 als Max Verstappen en Lewis Hamilton gedragen zich op televisie voorbeeldig. 

Ik laat in gedachten nog meer topsporters de revue passeren. Tennisgrootheden als Rafael Nadal, Roger Federer en Novak Djokovitch, zwemmers, hardlopers, hockeyers, judoka’s en die ‘moordenaars’ die in een soort kooien vechten of aan MMA doen; allemaal zijn ze stuk voor stuk vriendelijker dan voetballers (en voetbal-trainers).   

Grootverdieners

Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Robben en Van der Vaart bleven altijd normaal. Bij de nieuwe lichting zie je dat jongens als Frenkie de Jong, Matthijs de Ligt en Donny Verbeek die zich (nog) netjes gedragen. Maar de meeste voetballers zijn nare mensen. Althans ze gedragen zich vaak naar. En dat is al zo sinds prof-voetballers grootverdieners werden. Sinds de jaren zeventig ontwikkelde ’t gros zich tot arrogante, over het paard getilde kereltjes. Een willekeurige greep: Van der Sar, Edgar Davids, Wesley Sneijder, Van Bommel, Pierre van Hooijdonk en Ronald de Boer. 

Bij de huidige generatie verwende ventjes zie je hoe Hakim Ziyech, Memphis Depay en Steven Berghuis zich gedragen als onuitstaanbare diva’s. Ze willen alleen maar veren in hun reet gestoken krijgen. Horen hoe goed ze nu wel weer niet waren. Elke normale journalistieke vraag, waarin mogelijk iets kritisch doorklinkt, wordt meteen opgevat als een ongepaste aanval. Op de media-training hebben ze geleerd om niet in woede uit te barsten of weg te lopen, maar het chagrijn druipt er van af.

Bij voetbal-coaches is het vaak nog erger. Narcist Van Gaal spant de kroon, is een regelrechte karikatuur geworden. Maar het valt ook niet mee bij jokkebrok Koeman, stamelaar De Boer, de altijd verongelijkte Van Marwijk of toppunt van tegendraadsheid Gert Jan Verbeek. Stuk voor stuk mannen die geen tegenspraak kunnen velen. 

Zal het met dat snel verdiende geld te maken hebben? Johan Derksen heeft in VI bij herhaling laten horen dat veel voetballers “eerder miljonair dan volwassen zijn”. Het is natuurlijk niet goed voor de ontwikkeling van iemands persoonlijkheid als je al op je 20ste een Maserati of Maybach cabrio kan kopen. Als je met pooier-achtige gouden kettingen en de allerduurste Rolex aan je pols kan lopen pronken. Het zijn vaak simpele jongens, veelal uit een eenvoudig milieu, bepaald geen uitblinkers op school en plotseling ligt de wereld aan hun voeten. Precies wat wordt bedoeld met ’t spreekwoord “Het zijn sterke benen, die de weelde kunnen dragen”.

Godenzonen

In de entertainment-industrie zie je hetzelfde: het stikt er van de aandachtsgeile types die - omringd door bewonderaars - denken dat ze Godenzonen zijn; grote ego’s met dure villa’s die vinden dat ze zich alles kunnen veroorloven. Jaar in jaar uit kun je dagelijks bij RTL Boulevard of Shownieuws smullen van allerhande misdragingen van Lil’ Kleine, Dreetje Hazes, de idiote zoontjes Roelvink, Gordon, Giel Beelen etc. De recente onthullingen over The Voice met Ali B, Marco Borsato en Jeroen Rietbergen in de hoofdrol waren de kers op de taart.

Zou het toeval zijn dat daags na de Gooise Matras nu de macho-cultuur bij Ajax onder vuur komt. Iedereen is zo verbaasd dat die saaie, vriendelijke Einzelgänger Overmars een viespeukje blijkt te zijn. Maar je hoeft maar een paar keer naar de mannen van VI te hebben gekeken en je hebt kunnen horen hoe bezoek aan hoerententen en seksuitspattingen tot ’t standaard vertier in de voetballerij behoort. Tel daar bij op hoe de golddigger-meisjes voortdurend om de vedetten heen dwarrelen (in de hoop een rijke voetbalvrouw te worden) en je kunt je voorstellen hoe ’t vrouwbeeld van de gemiddelde balletjestrapper in elkaar steekt.

Ook in de tenniswereld, het hockey en - om maar een willekeurige sport te noemen - het curling zullen wel eens minder frisse zaken voorkomen. Net als in de politiek, op advocatenkantoren, in ziekenhuizen, op de Amsterdamse Toneelschool, bij de Koninklijke Academie en op de redacties van dagbladen. Overal waar machtsverhoudingen bestaan is nu ook ineens behoefte aan Vertrouwenspersonen. Maar toch zijn die andere bedrijfstakken minder werelden van sterallures, diva-gedrag, ijdelheid, opschepperij, zelfoverschatting en agressie gekoppeld aan beroemdheid en een vette, vette bankrekening.

De internationale entertainmentwereld en de voetballerij gaan qua seksschandalen aardig gelijk op. De reputaties van Bill Cosby, Harvey Weinstein, Kevin Spacey plus een X-aantal mindere helden sneuvelden totaal. In de voetballerij trokken verkrachtingszaken de aandacht, waarbij topspelers als Mason Greenwood (Manchester United), Ruben Semedo (Olympiakos), Robinho (AC Milan), Benjamin Mendy (Manchester City) betrokken waren. De Franse internationals Ribéry en Benzema moesten voor de rechter verschijnen wegens seks met minderjarige prostituées.

Ronaldo, Neymar, Patrick Kluivert en Robin van Persie zijn in het verleden eveneens van zedenmisdrijven beschuldigd. Maar niet elke aanklacht leidt ook tot vervolging. Soms is het bewijs flinterdun en volgt vrijspraak, in andere gevallen is overduidelijk dat het vermeende slachtoffer gewoon op geld uit blijkt. Rijke beroemdheden zijn nu eenmaal geliefde doelwitten. Ik zal me in dit soort kwesties dan ook onthouden van ’t credo “Waar rook is, is vuur”. Maar dat het niet zal blijven bij de piemelkiekjes van Marc Overmars en we in de voetballerij de komende tijd nog meer mee gaan maken, lijkt me een schot voor open doel.