Ik weet sinds een maand alles over de vriendin van Frenkie de Jong, ik weet dat Mathijs de Ligt de dochter van Keje Molenaar beklimt, ik zag ook hoe mooi die twee meisjes zijn, ook Candy van Daley en Dragana van Tadic, en dankzij Hans Kraay weet ik ook dat Donny van de Beek nog een beauty zoekt.
Geen detail is me tijdens de boeketreeks van Ajax ontgaan.

Jammer alleen dat ik het las en niet zag. Ik kijk Veronica, NOS en Fox, maar terwijl ik hunker naar de catwalk waarop de meisjes hun pluspunten laten zien of naar de vakantiefilmpjes van alle kleine Huntelaartjes, of nog één keer alle doelpunten van Johnny Rep zou willen zien, verzieken de omroepen mijn dag of avond met slap geouwehoer. En het wordt steeds erger.

Die stem van Kenneth Perez, die gaat langzaam aan door merg en been.

Elke quote van een voetballer of een oud voetballer, elke mening van een trainer, voor of na afloop van een prestatie vind ik een belediging voor de intelligentie Beledigend voor de vragensteller, beledigend voor de kijker en een gruwel voor de sporter of oud sporter zelf, want een tong kan alleen maar verzieken wat een lichaam heeft gepresteerd.

Eigenlijk zijn interviews met voetballer en trainers alleen leuk als ze nijdig iedereen voor rotte vis uitmaken. Of als ze gaan staan janken. Alle andere geluiden zijn zonde van de tijd. Bovendien kosten ze klauwen met geld. Bij de NOS ook nog eens gemeenschapsgeld, zodat het Binnenhof er goed aan heeft gedaan om het Centraal Plan Bureau te laten doorberekenen hoeveel nutteloos gelul er via de tv en radio over ons wordt uitgestort. 

Quotes van voetballers zijn de ergste. Na afloop van de wedstrijden worden ze door ingehuurde docentjes met een sleutel in hun rug opgewonden en tot aan de microfoon begeleid. Maar het is uiteindelijk allemaal weggegooid geld, want ze kunnen maximaal drie ingestuurde zinnen onthouden en die zijn na elke wedstrijd identiek.  

Fenomenen als Theo Timmermans, Mick Clavan, en Bertus de Harder is die onzin allemaal bespaard gebleven. Hun oeuvre bestond uit het scoren van doelpunten en verder geen gezeik. Hoe ze dat deden, met links, of met rechts, wel of niet met curve, en wat er onder die omstandigheid gevoelig door hun heenging, geen journalist die zelfs maar op het idee kwam om het hun na afloop te laten verklaren.

Sportverslaggevers hadden vroeger wel wat anders aan z’n hoofd. Vooral de jenever in de bestuurskamer.

De geheimzinnigheid rond oude topsporters is zodoende keurig overeind gebleven en daarmee de romantiek. Televisie heeft die ontwikkeling onbarmhartig ten kwade beïnvloed.
Kappen daarom met die sportquotes. Het is geluidshinder.