De leukste Kerstkaart van dit jaar is binnen. De Indische vereniging van Gerepatrieerden en Vrienden (ik val in de buitencategorie leden van vriendinnen) stuurde me een zelfgemaakt dubbelgevouwen A4 met daarop gevoelige woorden over samenzijn, waarna de mededeling volgde: “De nieuwjaarsoos van 9 januari 2022 is afgelast.”

Die combinatie van tegenspraak deed 't hem. Het was lachen om niet te hoeven huilen. Alsof nog iemand dacht dat er een nieuwjaarsoos zou komen. En bovendien, een nieuwe datum werd niet genoemd. Dus dan weet je het wel. De vage zinnen over ontmoeten wanneer er mogelijkheden zijn, compenseerden dat niet. Want in maart nog een nieuwjaarsoos? Of in juli? Kan niet. Gebeurt niet. Of beter: gebeurt niet meer. Het Indische verenigingsleven zal gaan veranderen, want het griepseizoen is straks ook het coronaseizoen. Door corona zijn we er ons er meer van bewust hoe onaangenaam griep is, dus dat is een tweede reden om afstand te willen houden. Ik fantaseer over de opkomst van een zomersoos, waarmee een nieuw seizoen kan beginnen.

En toch, al ben ik vastberaden mee te gaan met de golven van de tijd, toch deed de kaart me een beetje pijn. De herinneringen kwamen op. Aan de volle zaal met mensen, de live muziek waardoor je elkaar nauwelijks kon horen dus iedereen met stemverheffing (“Wát zeg je?”) , de dansvloer waar het druk was, dat er voorzitters van andere Indische clubs even kwamen kijken  en dat er snacks waren en we kregen allemaal bami. Daarna de donkerte buiten in, maar wel warm van binnen.

Komt misschien nooit meer terug.

Maar een zomersoos kan misschien ook geweldig zijn. Met bingo en bami en prijzen en gezelligheid, alleen hoe het dansen moet, daar ben ik nog niet uit.

In dezelfde week ontving ik zakelijk ogend drukwerk in een kistje met dure wijn. Dat gaat naar de buurman, want ik drink niet. Het drukwerk bevatte een uitnodiging voor een nieuwjaarsreceptie. Mijn eerste gedachte was: gaat dat dóór? Informatie over afstand en ventilatie ontbrak en dat zijn toch factoren waar ik tegenwoordig belangstelling voor heb. De datum noteer ik niet, het wordt toch vast afgelast. Het mooiste van deze zending kwam als nagedachte.

Want wat een tegenstelling was dit cadeau met de zelfgemaakte afgelasting van de Nieuwjaarsoos. Opeens zag ik de toekomst van het Indische verenigingsleven zonniger in. Ze vinden er vast wel iets op, ik blijf uitkijken naar de volgende soos, eens komt de dag.