De woning van de oude Chinese man was half-half donker, maar waar we zaten, aan zijn tafel, was het nog licht. Een gids had me naar hem gebracht. Waar ik precies was in Soerabaja, wist ik niet.  Aan de gids had ik gevraagd om iemand die in de toekomst kon kijken.

Na het consult voelde ik me beklemd. Dat viel tegen- ik had gehoopt op een overzichtelijk tijdpad met gebeurtenissen en nu bleek er toch iets daarin te werken als vrije wil. Als ik X deed, dan kon Y gebeuren, maar koos ik voor Z dan zou zich eerder A  voordoen. Hoe wist hij dat? Was het wáár? In Indonesië lijkt de grens met die andere wereld dunner te zijn. Sommigen gaan erover en weten meer. En ook vanuit die andere wereld kan iets hierheen komen.

Iets goeds.

Iets minder goeds.

Daarom is het beter om voorzichtig te zijn, altijd. Ook met woorden. Misschien is er iets of iemand uit die andere wereld die zich dan geroepen voelt, en die dan komt.

Je weet nooit.

Het kan ook zijn, dat ik van binnen een bange muis ben. Dat overwoog ik toen ik op Twitter een collectie feestelijke foto's zag, gemaakt tijdens de opening van de expositie ‘Couperus en de stille kracht’. Natuurlijk in het Couperusmuseum. Yvonne Keuls vertelde een persoonlijk verhaal, en meteen zocht ik YouTube af maar ik vond nog niets. Natuurlijk wil ik dat weten. De stille kracht is ook deels een magnetische kracht, die aan je trekt en je dichterbij haalt, ook al zegt je gevoel van beter niet doen, beter van niet.

En toch is erover geschreven, zoals door Louis Couperus in zijn roman uit 1900. De meeste mensen in Nederland denken dan aan de badkamerscène met Pleuni Touw, wat hier vooral is blijven hangen omdat zij er ongekleed zo prachtig uit bleek te zien. Op mij maakte het onzegbare vooral indruk. Dat iets niet kan gebeuren maar toch gebeurt, en je bent weerloos.

Ik wil  graag naar de tentoonstelling, omdat ik nu al iets van dat magnetische voel, maar aan de andere kant aarzel ik. Van het een komt in mijn leven altijd het andere, en dat is niet altijd gunstig.

In mijn bestaan als schrijfcoach hoor ik van mijn cursisten ook een dergelijke terughoudendheid. Dan is er iemand te plotseling overleden, en hoe dat kan? Ik opper: “Gif?” Het antwoord is een  aarzelend: “Nee...” En dan zijn we alletwee even stil.

https://www.indischeschrijfschool.nl