Aan ons politieke bestel licht de zogenaamde trias politica ten grondslag. Die behelst een stringente scheiding tussen uitvoerende macht, rechtgevende macht en rechtsprekende macht. Een uitvloeisel daarvan is dat ons parlement zich niet bemoeit met de uitspraken van de rechter. Dat is heel verstandig en democratisch, omdat mondiaal gezien de rechterlijke macht een werktuig is in de handen van machtshebbers. Een Canadees wordt plotseling ter dood veroordeeld in China, in Venezuela worden net als in Turkije criticasters van het regiem de gevangenis ingegooid en in Islamitische landen kan twijfel aan de Islam soms dodelijk zijn.

Kortom goed dat wij tegen macht van onze uitvoerende macht beschermt zijn door een onafhankelijke rechtspraak.

Die onafhankelijkheid loopt echter gevaar. De rechter doet namelijk ook wel eens uitspraken die menselijk gezien moeilijk te verteren zijn, maar die voor 100% zijn gebaseerd op onze wetgeving. Het uitzetten van uitgeprocedeerde kinderen is daar het bekendste voorbeeld van. Dat ze hier zijn en misschien gefrustreerd raken is ten eerste de verantwoordelijkheid van hun ouders, die ze in die situatie hebben gebracht door ons rechtssysteem ‘uit te melken’ en met behulp van pro deo (gratis) advocaten de procedure van uitzetting eindeloos rekken. Over uitzetting heeft dus niet één, maar hebben meerdere rechters een uitspraak gedaan en die uitspraak is unaniem! Terug naar het veilige land van herkomst.

Edoch dan verdringen de ‘deug c.q. goedmensen’’ zich voor de camera om voor eigen parochie te preken; zeker als de verkiezingen naderen. Ze gaan over tot casuïstiek: ze halen één voorbeeld voor de camera en tonen ter meerdere glorie van zichzelf publiekelijk hun geweldige menselijke inborst. Ze pleiten voor het negeren van een gerechtelijke uitspraak.

Ga daar maar eens als bestuurder tegenin. Je wordt à la minute verketterd en als onmens weggezet. Op zo’n moment zijn politici met een ruggengraat nodig. Politici die wijzen op het gevaar van het negeren van een gerechtelijke uitspraak. Dan is namelijk het hek van de dam en hoeven bekeuringen niet meer te worden betaald en gevangenisstraf niet te worden uitgezeten.

Dat laatste gebeurt overigens al op grote schaal (13.000) omdat we nog zo’n rechtsstaat ondermijnend verschijnsel hebben: het mogen bezitten van twee paspoorten. Commentaar hierop werd onlangs bij Jinek nog als discriminatie weggezet, maar dat is bij de NPO vrijwel alles waarbij niet Nederlanders betrokken zijn. Daar trekken we ons dus niet van aan, maar waar we wel boos over kunnen zijn is het feit dat gerechtelijke vonnissen kunnen worden genegeerd door naar het land van herkomst te vluchten met het oorspronkelijke paspoort in de hand. Landen, die landgenoten niet uitleveren aan andere naties. Je krijgt hier terecht jaren gevangenisstraf, maar zit ondertussen in de zon in het land van het niet Nederlandse paspoort.

Ons democratisch stelsel wordt dus op twee manieren ondermijnd. Door politici, die zich ter meerdere glorie van zichzelf niets aantrekken van uitspraken van de rechter en door het toestaan van tweede paspoorten waarmee gerechtelijke vonnissen kunnen worden ontlopen.

Om deze misstanden en gevaren voor ons democratisch stelsel aan te kaarten is wel een dikke huid nodig, want deugmensen worden vaak ineens heel ondemocratisch en beledigend als er getwijfeld wordt aan hun goede bedoelingen. Helemaal als bezwaren tegen die goede bedoelingen worden onderbouwd met argumenten. Dus mocht u dit in huiselijke- of andere kring ter berde willen brengen. Bij voorbaat: Sterkte!