Koningsdag is voor ons onlosmakelijk verbonden met het houden van een grote receptie. Hoe vaak hebben wij deze wel niet georganiseerd en, voor zover het kon, op onze Nederlandse residentie. Een organisatie van jewelste, want zeker in het buitenland wordt deze speciale ontvangst zéér op prijs gesteld en zelfs hevig naar uitgekeken. Nederlandse expats, sommigen van hen wonen al jaren in het buitenland, krijgen weer even dat échte Oranje gevoel. De saamhorigheid, de TV beelden - her en der door kamers en tuin verspreid - geven een blik op het Koningspaar dat met hun gezin deze feestelijke dag viert. Het Wilhelmus, couplet 1 en 6, wordt traditiegetrouw uit volle borst meegezongen. Niet iedereen - putting it mildly - is trouwens tekstvast. Maar dat mag de pret niet drukken. De bitterballen, haringen, saté zijn niet aan te slepen. De Oranje tulpen, ballonnen en slingers maken het af. De sfeer zit er na een aantal biertjes goed in. Tot in de late uurtjes wordt er gepraat, soms nog even wat zaken gedaan, gelachen en gefeest. Tevreden vertrekken onze gasten de sterrennacht in. En wij, mijn diplomaat en ik, praten nog even na met een high five, de geur van bitterballen én de voeten omhoog. Missie geslaagd.

In Kiev, Oekraïne, gaat het er ietsje anders aan toe. Het is een land met vele littekens en daar hoort enige gepastheid bij. Er staan zo’n 900 genodigden op de lijst en die kunnen niet allemaal tegelijkertijd ontvangen worden in ons moderne ambassadegebouw. En dat heeft niet alleen met de strenge veiligheidsvoorschriften te maken. Er wordt dus met shifts gewerkt. Allereerst ontvangen wij de leden van het Corps Diplomatique en de Oekraïense autoriteiten. Dat zijn er al heel wat. Daarna zijn de Nederlandse expats, met hun vrouwen/partners en kinderen, van harte welkom. Dat wordt vele, vele handen schudden en lang staan. Ik schat wel zo’n uur of vier. Maar dát hoort bij de job.

Dit is trouwens de eerste keer dat wij een Koningsdag meemaken waarvan wij niet zélf de regie in handen hebben. De organisatie ligt geheel bij de medewerkers van de ambassade. En zo hoort het ook - keurig volgens de regels - van de vernieuwde aanpak van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. De verzakelijking. Op vele fronten. Ik vraag me soms af of we, op deze manier, niet iets te kort door de bocht gaan. Dat we juist missen waar het uiteindelijk om gaat. Jaren van ervaring hebben mij inmiddels geleerd dat persoonlijke aandacht en werkelijke interesse veel waard is, dat is mijn zorgvuldig opgebouwde sociale netwerk ook. Dat de daarbij behorende zogenaamde ‘huiselijkheid’ als een warm bad voelt en tevens een geruststellend platform biedt voor informele gesprekken, bijzondere ontmoetingen maar ook voor zakelijke contacten. Daar waar de sfeer van Nederland de boventoon voert.

Maar tijden zijn in beweging en zo hoort het ook. De veelzijdige rol van ‘ambassadrice’ (echtgenoot van een ambassadeur) is zo langzaam aan uitgespeeld.