Een coronacrisis, een zorgcrisis, een wooncrisis, een energiecrisis, een financiële crisis. In deze tijd betekent het woord crisis onmiddellijk dat ouderen weer gebrandmerkt worden. De schuld van elke crisis wordt op dit moment in de schoenen van de ouderen geschoven.

Neem nou de woningnood, een crisis die deskundigen al heel lang zien aankomen maar waar onze bestuurders totaal niet op hebben ingezet. Erger waarop onze bestuurders juist zelfs het tegenovergestelde hebben gedaan.

In deze door VVD, D66, CDA, PvdA, CU gecreëerde liberale ‘ik’-maatschappij is het woord volkshuisvesting, het verantwoord huisvesten van alle lagen van de bevolking, vervangen door het begrip woningbouw voor de middenklasse, de yuppen. Bij gebrek aan visie hoe om te gaan met de niet tegen te houden aanwas aan ouderen zijn we in 2021 aangeland bij een stadsbestuur dat beweert dat honkvaste ouderen het grootste probleem op de woningmarkt zijn.

Voor de ouderen begon dit woondrama al 10 jaar geleden toen het kabinet Rutte II (waar ook de PvdA deel vanuit maakte) erachter kwam dat de vergrijzing hard ging. In de ogen van het kabinet werd het te duur om al onze ouderen via verzorgingshuizen te blijven huisvesten. Het neoliberale Rutte II besloot de verzorgingsstaat voor onze senioren naast de AOW-vertraging nog verder af te breken. En net als bij die AOW-breuk kwam het kabinet ook nu met een smoes om dat te verkopen. Ouderen wilden toch liever veel langer thuis wonen en hadden helemaal geen zin om hun huis te verwisselen voor een bejaardenhuis. Onze verzorgingstehuizen werden afgeschilderd als vreselijke rustoorden waar onze ouderen levend in werden begraven. Daar wilde dit kabinet direct van af. Met de hulp van thuiszorg of mantelzorgers als familie, buren en vrienden waren die ouderen in hun eigen huis veel beter af.

Een slimme truc want ouderen waren zelf ook niet zo enthousiast over onze verzorgingstehuizen. Het ontnam onze senioren veel dagelijkse vrijheden zoals wat te willen eten op welk tijdstip. En onze senioren beseften zich maar wat goed dat een bejaardentehuis - zoals ze sinds 1600 al genoemd worden - het voorportaal tot de dood waren. Dat die dood nog zeker wel 10 tot 30 jaar op zich kon laten wachten deed aan dat eindigheidsgevoel niets af.

Onder druk van het kabinet werden de 800 verzorgingstehuizen in een rap tempo ontmanteld en afgestoten. Velen deskundigen waarschuwden dat het zou uitlopen op een drama. Niet alleen omdat de zorg daarmee op een onacceptabele wijze op de samenleving werd afgewenteld en de mantelzorg zwaar onder druk kwam te staan maar vooral ook omdat tussen zelfstandig wonen en het verpleegtehuis niets meer aangeboden werd aan ouderen.

Natuurlijk blijven ouderen daarom in hun huis wonen nadat de kinderen de deur uit zijn. Waar moeten die ouderen naar toe verkassen? Er zijn gewoonweg niet genoeg seniorenwoningen. En als ze er al zijn, zijn ze te duur, leveren de ouderen te veel ruimte in en zijn de locaties minder aantrekkelijk.

Onze senioren nu een schuldgevoel, een woonschaamte aanpraten is ronduit boosaardig. Onze ouderen zijn pertinent niet de schuld van de wooncrisis maar onze senioren zitten wel klem in een neoliberaal beleid die al 10 jaar niet voor ze zorgt.

De ouderen van nu waren de jongeren in de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig. De wederopbouwjaren van Nederland. De jaren waar die ouderen van nu de barricade opgingen om te protesteren tegen de wereldoorlogen, de kruisraketten of om de seksuele revolutie op gang te krijgen. Het sterke gevoel van solidariteit werd een blauwdruk voor een overheid die zorgde voor een volkshuisvesting waar er woningen waren voor alle lagen van de bevolking.

Onbegrijpelijk dat die overheid nu die ouderen zo bij het grofvuil zet. Misschien wordt het tijd om weer eens een barricade te gaan bestijgen!