Als ik De Telegraaf mag geloven - toegegeven, dat is vaak moeilijk - dan staat de positie van VVD-leider Dilan Yesilgöz binnen haar club ter discussie. Het bericht komt niet van volksmenner Wierd Duk, maar van de doorgaans goed ingevoerde Wouter de Winther. Dus ik neem het artikel wel serieus.

En dat lucht ook een beetje op. De VVD is niet mijn partij. Geen enkele partij is mijn partij. Ik ben een zwevende kiezer met een afkeer van de meeste politici. Maar ik denk met weemoed terug aan de tijd dat de VVD een redelijk fatsoenlijke club voor de beter gesitueerden was. En voor middenstanders die hoopten ooit tot die groep te gaan behoren.

Onder Hans Wiegel ging het in de jaren zeventig al de populistische kant op, maar dat was nog wel met een kwinkslag. Nijpels, Voorhoeve, Bolkenstein, Dijkstal, Zalm en Van Aartsen waren daarna weer gewoon keurige liberalen. Die laatste zorgde er trouwens voor dat ophitser Geert Wilders de partij verliet. Zoals Rutte maakte dat Rita Verdonk van het VVD-podium verdween.

Windvaantje

Maar wie stopt nu windvaantje Yesilgöz? Zij is boven komen drijven, doordat Mark Rutte zijn toekomst elders zocht en kroonprins Klaas Dijkhoff de politiek reeds vaarwel had gezegd. En nu zit de VVD opgescheept met een modepopje aan wie werkelijk alles onecht is. 

Het enige dat Dilan Yesilgöz van haar voorganger heeft opgestoken, is dat liegen loont. Niets is authentiek aan deze vrouw. Haar lach, haar betrokkenheid, haar boosheid; het is allemaal bestudeerd. En zoals ze voor elk optreden de juiste kleding uit haar kast weet te toveren (haar garderobe lijkt groter dan die van Maxima), zo heeft ze ook een wisselend arsenaal aan standpunten op voorraad. Yesilgöz is een politieke kameleon, de vrouwelijke equivalent van partij-hopper Joost Eerdmans.

Dilan Yesilgöz is, sinds ze als Koerdisch-Turkse gelukszoeker/na-reiziger naar Nederland kwam, al zó vaak van politieke kleur gewisseld - eerst lid van de SP, daarna actief bij de PvdA en vrijwilliger bij Groen Links - dat de VVD-partijtop toch wel tien keer had mogen nadenken voor zij als leider naar voren werd geschoven. 

Woke

Kennelijk heeft Woke zich ook hier doen gelden: een goedgebekte vrouw en dan ook nog allochtoon: kijk ons eens lekker van deze tijd zijn. Aan ambities geen gebrek bij Dilan. Ze achtte zich bij de vorige verkiezingen al helemaal klaar voor ’t premierschap. Echter niet Dilan, maar Geert ging er met de meeste zetels vandoor. Met dank aan Dilan, die hoogstpersoonlijk de rode loper voor de PVV had uitgerold.

Goddank ging minister-president Wilders niet door. Een wereld met leiders als Trump, Poetin, Orban en Meloni is al meer dan een beschaafd mens kan hebben. Ik zal direct toegeven dat Schoof ook verre van ideaal bleek, maar altijd nog minder erg dan Wilders. En dat de PVV wèl in het kabinet zat, leverde dankzij minister Faber wel een hoop gelach op. 

Dilan droomt nog steeds een beetje van een centrum-rechts kabinet onder haar leiding. Maar de peilingen van dit moment zijn niet goed voor de VVD. Niet alleen wordt de partij (ondanks alle gebroken beloftes) wederom ingehaald door de PVV, maar ook door schrikbeeld Frans Timmermans en zelfs door Henri Bontenbals gereanimeerde CDA. Dat laatste doet pas echt pijn. 

Dus rent ze in telkens een andere outfit van de ene talkshow naar de andere. Bij moeilijke vragen tovert ze die neplach op haar gezicht, even onecht als bij de cancan-danseressen van de Moulin Rouge. Maar niet altijd weet ze haar ergernis te verbergen en dan komen die ontevreden afhangende mondhoekjes tevoorschijn. 

Jodenhaat

Deze week droomde ik over de staking bij het bagagepersoneel van de KLM. De koffersjouwers hadden zich niets aangetrokken van de rechter en legden toch het werk neer. In mijn nachtelijke hersenspinsels stonden Caroline van der Plas en Dilan Yesilgöz bij de incheckbalie voor hun vlucht naar Tel Aviv. Caroline met een sjofel reistasje dat onder de stoel past, Dilan met een grote aluminium Rimowa-koffer als ruimbagage en nog een cabin-exemplaar van hetzelfde merk.

“Waar is jouw gewone koffer?”, vroeg de VVD-lijsttrekker. 
“Gewone koffer? Ik heb alleen dit”, reageerde de voorvrouw van de boeren.
 “Hoe dan?”, riep Dilan oprecht verbaasd. 
“Joh, we zijn maar twee dagen weg! Ik heb nog een zwarte legging bij me, een shirt en een extra shawl. Eigenlijk heb ik die legging niet eens nodig, maar in geval van een ongelukje… Wat sleep jij allemaal mee dan?”

Dilan zette haar poeslieve glimlach op en zei: “Ik begrijp je. Maar voor mij is presentatie heel belangrijk. In mijn leven gaat het primair om de verpakking.”
Caroline wilde iets gevats terugzeggen, maar op dat moment liet de grondstewardess van zich horen. “Mevrouw Yesilgöz, uw grote koffer kan niet mee!”
“Ja er zit iets meer dan 23 kilo in, ik betaal wel bij voor die extra kilo’s”. De Dilan-glimlach was weer terug. 

“Het probleem is niet het aantal kilo’s, mevrouw. Het bagagepersoneel voert actie. Er kan niets mee in het ruim. U kunt alleen handbagage meenemen.”

De glimlach maakte plaats voor een woede-grimas. “Actie, actie? Omdat deze vlucht naar Israël gaat? Dat is pure jodenhaat!”

Caroline legde haar hand op de schouder van haar collega. “Je draaft een beetje door. Ze voeren actie voor hoger loon. Straks wordt de partijtop weer boos op je en moet je weer zo’n halfslachtig excuus-filmpje maken.”
“Ik heb geen excuus gemaakt”, snauwde Dilan.
“Nee, dat heeft iedereen gezien. Maar dat gekrijs helpt je echt niet om de eerste vrouwelijke premier van Nederland te worden.”

Kakofonisch gekakel

Ik schrik wakker, kijk nog half in coma om me heen en ben dan vooral opgelucht dat Dilan en Caroline niet in mijn slaapkamer staan. Ik waggel naar de voordeur, pak de ochtendkrant van de mat en duik weer in bed. 

Op de achterpagina lees ik het rubriekje Johnny Ceres Jr. over Dilan Yesilgöz. De eerste regels luiden: ‘Zodra ik d’r stem/Of aangezicht waarneem/Draai ik Free Jazz/Van Ornette Coleman.’ 

Ik heb geen idee hoe die muziek klinkt, maar het wordt me duidelijk als ik tot slot lees dat deze dissonante Fanfare zeer harmonisch klinkt met Yesilgöz’s kakofonisch gekakel.