Net terug van een busvakantie naar Zuid Tirol moet ik alle indrukken nog even op me laten inwerken en rubriceren. Een historische beschouwing over deze mateloos interessante en mooie streek volgt nog.

We hebben ervaring met busreizen en we weten dat de medereizigers een belangrijke invloed hebben op ons welbevinden en dat ze op onze ergernisspieren kunnen werken. De uitspraak van Sartre: “De hel dat zijn de anderen” kan voor 100% van toepassing zijn, maar tijdens deze reis gelukkig niet. Geen voordringers, teveel opscheppers bij het buffet, obligate grappenmakers, eigenwijze betweters, notoire zeikers of klagende gierigaards. De enige, die de voortreffelijke chauffeur af en toe bij zijn historische uitleg zachtjes verbeterde in het oor van zijn vermoeid kijkende vrouw, was ik zelf. Nel en ik hadden - midden zeventig – zo ongeveer de gemiddelde leeftijd van het gezelschap.

Bekend

Ne enkele dagen kwam men in de bus aan de weet, dat we jaren in de politiek gezeten hebben. Dat leidde tot verschillende en eigenlijk alleen positieve reacties. Veel medereizigers klampten ons aan zodra de gelegenheid zich voordeed om “ik wil niet discrimineren maar…”* ervaringen met ons te delen. Ik laat ze nu niet allemaal de revue passeren, maar over het algemeen kwam het er op neer, dat niemand begreep waarom in ons land zoveel gelukzoekers werden toegelaten.

Een echtpaar uit Groningen klaagde daar over en niet over de aardbevingen. Ook de nadelen van de multiculturele samenleving werden aan onze tafel uitgebreid uit de doeken gedaan, waarbij uiteraard één specifiek geloof de ergernis extra leek op te roepen. “We leggen ze geen strobreed in de weg, maar toch hebben ze een hekel aan ons” hoorde ik in Twents dialect. 

D66

De grote schuldige was ook bekend: D66, ook wel Doof- en Dram66 genoemd. Ik ben ooit gecensureerd door de site Rotterdam Vandaag en Morgen, omdat ik Kaag “mevrouw Arrogant” noemde, maar de eindreacteuren van die site zouden vol afschuw hebben geluisterd naar de kwalificaties die Kaag van onze medereizigers kreeg.**

Vrijwel de hele teloorgang van de samenleving, de stikstofellende (ook Limburgse boeren in de bus), de dure energie, de partijdige televisie en het woke-gebeuren werden op haar disconto geschreven. 

Pim Fortuyn

Na het googlen van onze naam, die bij ieder hotel werd afgeroepen, kwamen onze reisvrienden ook achter de - te korte - band met Pim en kwam men nieuwsgierig en zeer geïnteresseerd informeren. Uiteraard wist iedereen nog precies waar ze waren toen ze het verschrikkelijke nieuws over de aanslag hoorden en uiteraard kregen we weer veel de vraag, wat er gebeurd was als hij nog geleefd had? Die laatste beantwoord ik altijd socratisch door te vragen: ”Wat denken jullie zelf?” Waarna alle ergernissen en problemen van onze generatie voor het voetlicht kwamen. Met dien verstande, dat ze zouden zijn verdwenen en opgelost. Nel en ik lieten dat maar zo.

Het feit, dat vrijwel alle medepassagiers Pim nog kende en hun hoop op hem gevestigd hadden, ontroerde ons.

* Veel voorzichtige mensen, geconditioneerd door het belerende vingertje van de linkse kerk, beginnen hun kritische verhaal over de multiculturele samenleving of dat nou in het Limburgs, Twents, Gronings of Amsterdams is, met die zin.   

** De volgende mop in het Limburgs gehoord: “Geert (Wilders) vraagt aan Kaag: Hoe gade gij verkleed met carnaval? Ze zeg: Als heks. Waarop Geertje zegt: Kunde ge oe nu zelfs met carnaval nie verkleje ?”