Er zijn wel eens van die mooie, soms toevallige ontmoetingen die ergens toch een beetje in je hoofd blijven ronddwalen en vandaag had ik zo’n moment.

Vanmorgen ging ik, zoals vrijwel elke vrijdag, naar de wekelijkse markt hier op het plein en haalde daar een mooi plukboeket. Vroeger deed ik dat voor mijn bijna twee jaar geleden overleden vrouw, tegenwoordig doe ik dat ook voor mezelf. Het geeft toch fleur aan het bestaan.

Op de terugweg naar huis stak ik het zebrapad over net toen er een fietser aan kwam rijden. Hij hield keurig in, maar ik gaf hem aan dat hij door kon rijden. Ik weet uit eigen ervaring dat het gemakkelijker is je pas een beetje in te houden dan als fietser halt te moeten houden.

De fietser bedankte mij hartelijk en stak een duim op.

Aan de overkant aangekomen werd ik, tegenwoordig vrij traag lopend, al snel ingehaald door een jonge vrouw die met gezwinde spoed een kinderwagen met baby voortduwde en mij aansprak met de woorden: “U bent zeker ook een fietser”.

Dat kon ik beamen en dat was de start van een leuk gesprekje. Ik moest mij haasten en zij hield onder het maken van excuses voor haar snelle loop duidelijk in.

Niet alleen het feit dat ik uit eigen ervaring weet hoe het is om in het verkeer rekening te houden met andere weggebruikers, ook mijn filosofie van het door mij vurig aangehangen en bij trouwe lezers van mijn columns bekende “wij-denken” kwam ter sprake. Anders gezegd: welke invloed heeft mijn gedrag op dat van de ander: mens, dier en leefomgeving. Als dat positief is ben je goed bezig.

Intussen passeerden wij al pratend een bouwvakker die daar aan het werk was. Volgens mij voelde die man aan waar wij het over hadden en wenste ons heel vriendelijk een goede morgen. Uiteraard antwoordden wij op gelijke wijze. Zo zouden we dat meer moeten doen!

Ook mijn gesprekspartner bleek een persoon met een positieve kijk op het leven te zijn en vond het toch wel bemoedigend dat uit een landelijk onderzoek is gebleken dat zo ongeveer driekwart van onze bevolking eenzelfde positieve basishouding heeft.

Alleen jammer dat die andere 25 procent de grote meerderheid overschreeuwt en zodoende een onevenredige invloed heeft op ontwikkelingen in onze maatschappij. Ook daar was zij het helemaal mee eens. De uitkomsten van het betrokken onderzoek vormen een goede basis om vanaf nu samen als meerderheid een krachtig tegengeluid te laten horen. Ze zei dat wij daar nu dan alvast mee konden beginnen.

Mijn gesprekspartner haalde het aloude gezegde aan: “Verbeter de wereld en begin bij jezelf.”

Dus aan de slag.

Bij het volgende zebrapad namen we afscheid van elkaar en wensten elkaar een fijne dag.

Ja, ging het altijd maar zo. Ik heb er in ieder geval een positief gevoel aan over gehouden. Thuis stond mijn pas gekocht plukboeket ineens een stuk fleuriger!