Ineens was er een extra feestdag in juni: de val van het kabinet Schoof. Want Wilders mag dan roepen dat tweeënhalf miljoen kiezers op hem hebben gestemd, er zijn vele miljoenen meer mensen die niets van zijn PVV willen weten. Die nu juichen dat dit rechtse rariteitenkabinet binnen een jaar is gesneuveld.

En het werd meer dan één feestdag. Het werd een hele feestweek. In de dagen na de val, bleek het een lust om Dilan Yeşilgöz te zien kronkelen als ze voor de zoveelste keer de vraag kreeg of ze ooit nog met de PVV wil regeren? Want aan Dilan kleeft nu eenmaal dat zij de deur naar regeren voor Wilders open zette. 

De van oorsprong Turkse partijleider van de VVD (hadden ze háár destijds maar aan de grens tegengehouden) deed in een eindeloze reeks interviews haar best zich zo asiel-streng mogelijk te profileren. Saillant detail, Yeşilgöz organiseerde in 2004 (als lid van de SP) een demonstratie tegen het strenge asielbeleid van Rita Verdonk. Maar dat was toen. Alles wat Wilders nu wil, wil Dilan ook. Dat het strengste asielbeleid ooit mislukte, lag voornamelijk aan die incompetente PVV-minister Faber.

Nu jokkebrokt Yeşilgöz er makkelijk op los, maar in haar diskwalificatie van Marjolein Faber en wegloper Wilders staat ze niet alleen. En daarmee hoopt Dilan naar PVV uitgeweken kiezers terug te winnen. Ze beseft al te goed dat zij die uittocht met haar Wilders-vrijage heeft veroorzaakt. Ze weet ook dat daardoor binnen haar partij krachten gaande zijn om mevrouw Yeşilgöz een kopje kleiner maken. 

Desondanks wil Dilan Yeşilgöz de onberekenbare Wilders nog steeds niet in de ban doen. Daarvoor kiest ze liever een later moment; een moment dat ze haar blunder makkelijker kan toedekken met het doembeeld van een regering onder premier Frans Timmermans met zijn gevaarlijke PvdA/Groen Links-achterban. Het enige waar ex-SP’er/ex-PvdA’er Dilan (die ook nog als vrijwilliger bij Groen Links werkte) heel uitgesproken over wilde zijn, is dat ze opnieuw VVD-lijsttrekker wil zijn. Inmiddels heeft het partijbestuur haar al voorgedragen, maar het besluit is straks aan de leden.

Dolkstoten in de rug

Er was nog meer om je afgelopen week over te verkneukelen. Jimmi van Dijk van de SP, de partij die op sociale kwesties vaak hetzelfde denkt als de PVV, bleef maar opsommen wat Wilders zijn kiezers allemaal had beloofd en onmiddellijk weer was vergeten. Verlaging van de BTW op boodschappen, verlaging van de huren, goedkopere benzine en niet te vergeten de afschaffing van het eigen risico in de zorg.   

De hardste kritiek klonk echter niet uit de mond van de rode rakkers. Kwam bij de moord op Fortuyn ‘de kogel van links’, nu bleken de dolkstoten in de rug van Wilders vooral van rechts komen. Partijhopper Joost Eerdmans hoopt straks zijn 1-mans-fractie JA21 ten koste van de PVV uit te breiden. Als kamerlid verdien je uiteindelijk meer dan als DJ Jopie.

Ook Thierry Baudet heeft zich de rol van Judas aangemeten in de hoop zijn zieltogende Forum voor Democratie uit het moeras te trekken. Terwijl hij Geert een fijne kerel noemt (‘Ik mag je graag en ik zie je als politiek bondgenoot’) vraagt hij zich bij herhaling af wat nu de echte reden van Geert was om af te haken? Ging het Wilders eigenlijk niet om de toenemende kritiek binnen de coalitie op zijn geliefde Israël?

Tja met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Maar er bestaat ook geen vriendschap of loyaliteit in de politiek. Neem nu Mona Keijzer, de voormalige premierskandidaat van de BBB, die terloops een bommetje plaatst onder het aanstaande lijsttrekkerschap van Caroline van der Plas. Niet openlijk, maar verpakt in een ‘ik zeg nooit nee’. De storm in het gezicht van Caroline, toen ze met deze concurrentie werd geconfronteerd, sprak boekdelen.

Asiel & Migratie

Zo heeft iedereen z’n eigen agenda. Al is dat nog kinderspel vergeleken bij de strijd om de vrijgevallen portefeuille Asiel & Migratie. Want wie zich dáár de komende maanden daadkrachtig weet te profileren, kan straks bij de nieuwe verkiezingen stemmen bij Wilders wegtrekken. En één ding weet je bij voorbaat: je doet het nooit slechter dan PVV-brekebeen Marjolein Faber. 

Mona Keijzer is daar zogenaamd niet mee bezig. Nou, Mona is met alles bezig waar ze beter van kan worden. Die procedeert privé zelfs over een hospice tegenover haar woning op basis van verordeningen die ze als politica juist wil afschaffen. Maar de kans dat de VVD de snel slinkende BBB deze post gunt, is nihil. Voorlopig neemt VVD-minister David van Weel (justitie en veiligheid) waar, die was in het gevalen kabinet immers al de officiële vervanger voor Faber. 

144.000 euro

Terwijl komiek Lubach zich na de val op RTL4 kostelijk vermaakte met een lijst PVV-kamerleden die tegen een jaarinkomen van €144.000 de afgelopen elf maanden nog niet één kamervraag hebben gesteld, nog nooit aan het woord zijn geweest en nauwelijks debatten hebben bijgewoond, heerst bij opinieprogramma Ongehoord Nieuws een grafstemming. Daar overheerst de nachtmerrie van een centrum-links kabinet Timmermans.

Nu moet ik bij Ongehoord Nieuws doorgaans meer lachen dan bij Lubach. De omroep bedoelt het niet zo, maar ik ervaar het programma als ultieme satire. Dat was nu helaas wat minder. De PVV kreeg ook in dit ultra-rechtse gezelschap harde verwijten. Er werd nog wel wat gespeculeerd hoe anders ’t had kunnen lopen wanneer Wilders premier had mogen worden. Tja, Hans Wiegel noemde zichzelf wel schertsend ‘de beste premier die Nederland nooit heeft gehad’, Wilders kunnen we nu duiden als ‘de slechtste premier die Nederland nooit heeft gehad’.

Een enkeling bij Ongehoord Nieuws wilde nog hopen op een nieuw rechts kabinet, maar eigenlijk besefte iedereen dat je nog eerder kans maakt op een prijs in de Staatsloterij. Een rechts avontuur is om zeep geholpen door de populist die nu opnieuw vanaf de zijlijn mag roeptoeteren. Voordeel voor Wilders is natuurlijk wel dat hij weer ongehinderd met Poetin kan flirten, conferenties met fascistoïde vriendjes mag toespreken en met Netanyahu kan filosoferen over het compleet platbombarderen van Gaza.