Geachte heer Remkes, Beste Johan,

21 June 2020, 11:36 uur
Columns
mainImage

Ik ben geen politicus of diplomaat. Bovendien ben je maar twee jaartjes ouder dan ik. Dus daarom in dit afscheidsepistel geen u en meneer Remkes, maar gewoon jij en Johan. Is geen gebrek aan respect. Tutoyeren verkleint de onderlinge afstand, ook in het anderhalve meter universum. Alsof je elkaar kent. Elkaar misschien wel mag, weet jij veel. Is misschien even wennen voor je, maar dat moet dan maar. Je bent tenslotte nooit te oud om te leren, ook niet als je een 69-jarige bloedserieuze invalburgemeester bent.

Toen je in mijn stad aantrad als Adje Interim, op 12 oktober 2019, had ik mijn bedenkingen. Je stond bekend als een kleurloos politicus. Je leven lang de gemeenschap gediend. Nooit iets opgehad met het bedrijfsleven. Altijd op het pluche gezeten. Nooit ervaren wat het is om risico’s te nemen. Altijd het vingertje geheven. En dan de vader worden van meer dan een half miljoen burgers van meer dan honderd nationaliteiten. Ga d’r maar aan staan.

Jij ging d’r aan staan. En na die bijna negen maanden van je bewind zijn mijn bedenkingen er nog steeds. Ik kan niet zeggen dat mijn stad er door jou slechter op is geworden. Maar ook niet beter. Van dichtbij heb ik begrepen dat je hebt bestuurd met straffe hand en dat je niet van discussies hield. Dat laatste spreekt mij als groot Donald Trump-fan aan. Als je iets in één minuut kunt beslissen omdat je denkt te weten hoe het moet, ga je daar niet met anders denkenden dagen lang over zitten ouwehoeren totdat je een niemand bevredigende middenweg bij elkaar hebt gepolderd. Je doet het gewoon.

Dat snelle beslissen pakte ook weleens niet goed uit. Zoals in de vreugdevurenkwestie. Je voorganger, Foutje Krikke, had er een puinhoop van gemaakt. Jij zei meteen: Geen vreugdevuren meer. Punt. Uit. Je had ook wat langer kunnen nadenken. Over alternatieve oplossingen. Bijvoorbeeld: tussen Pier en havenhoofden 10 brandstapels van maximaal 20 meter hoogte en 50 meter tussenruimte. In Duindorp ook zoiets. Elke stapel gesponsord door het Haagse bedrijfsleven. Alle stapels om klokslag middernacht tegelijkertijd in de fik. Spectaculairder bestaat niet. Maar nee, je stond meteen vol op de rem en beroofde Hagenaars en Scheveningers van een traditionele happening waar ze elk jaar al vanaf september naar uitkijken.

Je bleek ook een windvaan bij het wel of niet toestaan van demonstraties. Die tegen racisme vond je prima, want hij paste perfect in de Nederland verziekende deugcultuur. Maar demonstreren tegen het coronabeleid van de regering? Nee, daar gingen we maar even lekker voor liggen. Je vroeg je geen seconde af of dat niet nogal dictatoriaal was. Ieder weldenkend mens vond het een schande, maar jij haalde je schouders op. Wat kon het je schelen wat het Haagse Janhagel ervan vond.

De benoeming van je opvolger, ook daarbij heb je een beslissende rol gespeeld. Mij is bekend hoe de hazen hebben gekonkeld en dat jij de sleutel van het achterkamertje had. De nieuwe burgemeester, heel toevallig partijgenoot, voldeed als enige aan een aantal functie-eisen die jij aan de profielschets schijnt te hebben toegevoegd. Niet echt verwonderlijk dat hij het werd.

Voor jou zit het er dus op in Den Haag. Volgend jaar word je 70, hoog tijd om terug te keren naar het hoge noorden. Hoewel, je bent nog fris van geest en regelneef zijn bevalt je prima. Wie weet word je snel weer ergens anders burgemeester. Of Commissaris van de Koning, dat was je tenslotte ook al. Dat je straks bij je afscheid van ons ijspaleis in de bloemetjes wordt gezet, is logisch, want je hebt je negen maanden een autoriteit getoond. Maar je er uit de grond van m’n hart voor bedanken en complimenteren? Nee, dat kan ik niet. Daarvoor was je op beslissende momenten te weinig Hagenaar.