Het is de charme van het voetbal. De supporters kijken er maanden naar uit. Er worden duizenden sjaaltjes en T-shirts gedrukt. De bestellingen van bier, kroketten en gevulde koeken worden verveelvoudigd. De penningmeesters zijn er blij mee. Het zijn hoogtepunten in het bestaan van de clubs. De betere voetballers kunnen zich in de kijker spelen. De resultaten tonen aan dat de verschillen tussen profs en amateurs heel klein kunnen zijn. Of zelfs geheel vervagen.

Deze en meer onzin kwam de voorbije week weer langs. Zoals bij elke bekerronde. Maar er boos om worden heeft geen zin. Of ik nou hoog of laag spring, ik ben bang dat amateurclubs tot in lengte van jaren blijven meedoen aan de strijd om de KNVB Beker. De winnaar daarvan kwalificeert zich voor de Europa League en dat is een mooie beloning. Of zoals Dick Advocaat het belang van de beker duidde: het is de kortste weg naar Europees voetbal. De winnaar vertegenwoordigt Nederland in internationaal verband en moet dus een club zijn met een gerede kans om daarin ook te presteren. Daarom kan en mag de bekerwinnaar nooit een amateurclub zijn. Sterker: amateurclubs moet je überhaupt niet laten deelnemen aan die competitie. De bedrijfstak heet niet voor niets profvoetbal.

Amateurclubs betalen soms beter dan profclubs

In de Tweede en Derde Divisie wordt ook betaald. Voor een deel wit en met officiële contractjes. Voor een deel ook zwart. Uit de clubkas en uit de portemonnees van grote sponsors. Die betalen spelers en/of, ook al werken ze er niet, zetten ze op de loonlijst van hun bedrijf. Het is slim om op die manier goede voetballers aan je club te binden. Maar hoe creatief ook: het blijft amateurisme.

Een leuk om te weten zijpaadje: regelmatig gaan de betere voetballers van Tweede en Derde Divisieclubs op gesprek bij echte BVO’s. Ze horen wat ze daar kunnen verdienen als ze een contract tekenen. En verlaten vervolgens gierend van de lach de spreekkamer. Wat ze bij hun huidige club verdienen, is netto namelijk meer. Want ja, de echte profclubs zijn altijd op zoek naar goede voetballers, als het kan betere dan die ze al hebben. Aan de andere kant zijn talentvolle voetballers altijd op zoek naar clubs waar ze meer kunnen cashen. Het is een aan twee kanten snijdend schemerig economisch mes. Dat één enorm nadeel kent voor het Nederlandse voetbal: in de Tweede en Derde Divisie loopt vaak meer kwaliteit dan in de KKD en zelfs in de Eredivisie. En waarom zouden die spelers hogerop willen als ze daar financieel toch niet veel wijzer van worden.

Mijn weerzin tegen deelname van Tweede en Derde Divisieclubs aan de KNVB Beker is gefundeerd. Bij PSV, Feyenoord, Ajax en andere echte profclubs beginnen de spelers altijd huiverig aan bekerwedstrijden tegen amateurclubs. En zeker als het een uitwedstrijd betreft, met aan de zijlijn vijandig publiek dat zich verbaal grensoverschrijdend als twaalfde man laat gelden. De grote voetballers houden zich in, trekken hun pootje terug en zijn bang voor woeste tackles, nare blessures en de gevolgen van dat vermaledijde kunstgras.

Wimbledon

Hoe het dan allemaal anders moet? Stoppen met die amateurclubs. Dat is professioneler en per saldo beter voor het voetbal in Nederland. Aan de KNVB Beker moeten de 18 clubs uit de Eredivisie plus de 14 hoogst genoteerde uit de KKD van de afgelopen competitie meedoen. Dat zijn er 32, dus dat rekent met een uit- en een thuiswedstrijd makkelijk terug naar 16-8-4-finale. Zet de clubs in een Wimbledon-achtig schema: de landskampioen tegen nummer 14 van de KKD, nummer 2 van de Eredivisie tegen nummer 13 van de KKD enzovoort.

Bij zo’n opzet is de kans het grootst dat de bekerwinnaar er eentje is die in Europa potten kan breken. En hoeft niemand zich er nerveus om te maken dat Quick Boys (sorry, Thomas Duivenvoorden), Barendrecht (sorry, Leen van Steensel) of een andere Tweede of Derde Divisieclub het tot de finale schopt. Bovendien moeten clubs met kunstgras op het hoofdveld worden uitgesloten van deelname. Zit er toch nog eentje bij die 14 beste uit de KKD, dan wordt het duel met de Eredivisie-opponent als verloren beschouwd. Zo simpel kan het zijn. Maar dan moet je wel de knop in je hoofd omzetten. Die zogenaamde charmecomponent rücksichtslos terzijde schuiven. En je realiseren dat er in profvoetbal geen ruimte mag zijn voor amateurisme.