Temidden van alle moeilijke berichten over zorgcentra, straalde dat ene lichtpuntje des te sterker. In Winterswijk komt een appartementcomplex speciaal voor Molukkers en Indische Nederlanders. Rumah Kasih heet het, dat betekent het geliefde huis. Ik las het bericht op de website Indisch4ever.nu, waar het belangrijkste nieuws op staat.

Dat Rumah Kasih er komt, lijkt me een kwestie van tijd. Er hebben nu al zeventien mensen een intentieverklaring ondertekend, dus dat zijn degenen met serieuze belangstelling. En dan moet de eerste paal nog de grond in gaan. Dus het is een kwestie van tijd voor de appartementen vol zitten. Achter de schermen is er lang vergaderd, vooral door de jongere generaties, las ik. Dat ontroerde me: ouderen en jongeren kunnen in deze coronatijd ook op een liefdevolle manier verbonden zijn.

Ik heb de indruk dat dit soort woonvormen steeds vaker opkomen. Ouderen genoeg die niet in een Hollands tehuis willen wonen, en dan heb je jongeren nodig die de weg weten in de bureaucratie, die van aanpakken weten en uiteindelijk woon je gezellig en veilig onder elkaar. Hoe anders dat is, weet ik zelf.

Het oude Raffy heb ik ooit bezocht voor een soos, voordat ze naar een nieuwe locatie verhuisden en wat moderniseerden. Dat snapte ik, al speet het me. Voor mij kan het nooit oud genoeg zijn, want dan is de toegang naar het verleden nabij. De soos was geweldig. Ik at vreemde snacks die iedereen kende, raakte in de gang onderweg naar de wc in gesprek met een oud-Steurtje (die me uit enthousiasme met zijn stok begon te slaan) en vroeg aan het eind van de soos toestemming om er te komen wonen. Dat mocht, waardoor ik verzeild raakte in praktische problemen, al mocht ik mijn toenmalige rode kater Tim meenemen. Zo'n gemakkelijke sfeer heb je niet gauw in een Hollands tehuis. Overigens is dat gemakkelijke meegereisd naar het nieuwe Raffy, waar een oudere heer eens speciaal voor mij een broekspijp oprolde zodat ik zijn littekens kon zien. Ik was onder de indruk.

Zo ken ik die tehuizen en appartmenten dus. Er is gezelligheid, en daaronder is het besef van het weten: Indisch, Moluks, gedeelde geschiedenis, wat weten ze hier, niet eens iets over 1951 of wat het verschil is tussen Indisch en Indonesisch. Het is een rustige revolutie, die toename van dit soort woonvormen, een antwoord op de onkunde in Nederland. Soedah, laat maar.

https:/www.indischeschrijfschool.nl