Zo goed als er Vergeten Groenten bestaan - pastinaak, schorseneren, raapstelen, postelein etc. - zijn er ook Vergeten Woorden. Welke jongeren spreken nog van eerstdaags, weleer, talmen of oreren? Wie weet nog wat een knevel, apekool, een saffie of een huismus is? 

Sinds de rel rond het ‘grensoverschrijdend gedrag’ van Tweede Kamerlid Nilüfer Gündogan - van ’t nieuwkomer-partijtje Volt - heeft de Nederlandse taal een bijzonder Vergeten Woord terug, namelijk de flamoes. De geachte afgevaardigde sprak dit fraaie synoniem voor vagina onomwonden uit in een talkshow van Eva Jinek, toen zij bijna snikkend uitbarstte dat door Volt de indruk werd gewekt dat ze foto’s van haar geslachtsdeel naar partijmedewerkers had gestuurd. De vrouwelijke tegenhanger dus van de Dickpic. 

Terwijl haar advocaten-duo, dat keurig-nette echtpaar Knoops, eventjes naar adem hapte, zocht ik diep in mijn geheugen wanneer ik de term flamoes voor het laatst had gehoord. Ik denk dat het ergens op de lagere school moet zijn geweest. Meer dan een halve eeuw geleden. 

En dan ga je je toch afvragen hoe uitgerekend een in Turkije geboren vrouw aan dat archaïsche woord komt. Wellicht hangt het samen met haar jeugd in ’t Limburgse Weert. Dat stadje leunt immers tegen zowel Duitsland als België aan en theorieën over de herkomst van flamoes gaan zowel richting Duitsland als België. Maar Gündogan woont al meer dan 25 jaar in Amsterdam. En wie een beetje mee wil tellen in de modieuze lifestyle van 020, spreekt daar vandaag de dag over een pussy of poenie. 

Veeleisend

Al met al werd bij mij een zekere fascinatie voor Nilüfer Gündogan geboren. Zij zou teveel drinken, handtastelijk zijn en oneerbare voorstellen aan zowel mannen als vrouwen hebben gedaan, zo beweren inmiddels dertien anonieme bronnen. Dat lijkt veel. Maar wat moeten we ermee? Nilüfer Gündogan (1977) is ongetwijfeld niet de makkelijkste om mee te werken. Ze is ambitieus, veeleisend, recht voor z’n raap en draagt ’t hart op de tong. Dan sta je als vrouw meteen op achterstand. Voor je het weet, kwalificeert Johan Derksen je op tv als “pleuriswijf” (het kan ook “teringwijf” zijn). 

Gündogan is misschien een kreng. Maar ik heb met haar te doen. Niet omdat ze Turks van afkomst is (dan ben je in de politiek al snel mikpunt van extreem rechts). Ook niet omdat ze geen schoonheidskoningin is (met een leuk bekkie wordt er meer van je gepikt, al heb je een rotkarakter). Nee, wat mij raakt, is hoe zij wordt vermorzeld door een anoniem groepje klagers. Hoe haar politieke carrière door die keurige Volt-leiding in de knop wordt gebroken op basis van niet bewezen beschuldigingen. “Voor de bus gegooid” heet dat tegenwoordig.

Eigen gewin

Ik weet uit eigen ervaring hoe ’t in werksituaties kan gaan. Iemand functioneert niet en is al een paar keer door de leidinggevende gewaarschuwd. Een ander neemt het niet zo nauw met de ethische kant van ’t werk en heeft ook een stevige reprimande gehad en een derde wordt pissig omdat er geen salarisverhoging in zit. Dan duikt er plots een Judas op die eigen gewin ruikt en de onvrede van de genoemde drie bij een goed verzorgd etentje en veel wijn weet te mobiliseren. “Jullie moeten in opstand komen!”

Wat geschiedt? Ineens lijkt er een golf aan onvrede op de werkvloer. Alle frictie die ooit is gepasseerd, wordt van stal gehaald en op een hoop geveegd. Er zijn ook nog wel een paar slapjanussen te vinden die zwijgzaam bij de oproerkraaiers aanhaken en daarmee is de zaak beklonken. Het regent vanaf dat moment verdraaiingen, leugens en verzinsels. En tegenwoordig doen vooral grensoverschrijdend gedrag en onveilige werkomgeving het als verwijt heel goed. Crisis dus!

Er moet iets gebeuren. Er is geen weg terug. Bewijs lijkt nauwelijks relevant, want de klagers - anoniem of niet - zijn in de meerderheid. Koesteren zich in de slachtofferrol. Zij heten zelfs moedig, omdat ze naar voren treden en daarmee hun baan riskeren. Er zijn maar weinig bestuurders die in zo’n situatie nog zuiver denken en ruggengraat tonen. Het gaat hun om schadebeperking, de weg van de minste weerstand en bij voorkeur ook de aanpak die ’t minste geld kost.

Excuses

Op alle punten heeft partijleider Laurens Dassen van Volt misgekleund. Alleen Thierry Baudet weet nog sneller politiek succes om te buigen in totale misere. Voormalig bank-employee Dassen heeft zich daarnaast schromelijk vergist in de strijdbaarheid van Nilüfer Gündogan. Na een tik op de vingers door de kort geding-rechter bood hij publiekelijk excuses aan, maar miste vervolgens de ballen om een oplossing dichterbij te brengen. En blundert opnieuw.

De tragiek van Nilüfer Gündogan is dat zij door wil vechten. Met het Hunnenbloed dat door haar aderen stroomt, knokt ze voor terugkeer in de fractie. Ze wil verder met háár partij, terwijl de partij niet verder wil met haar. Gündogan ziet niet in dat ze voor een verloren zaak strijdt. Al wint ze samen met de Knoopjes juridisch op alle fronten (dat is ook nog maar afwachten) dan nog loopt zij als mens zware averij op. 

Met een beetje mazzel lukt het via eindeloos lange rechtszaken om Volt financieel uit te kleden en dat geeft dan even een zekere voldoening. Maar alle schadevergoedingen van de wereld, kunnen het gevoel van verraad niet compenseren. In haar dromen zullen de kwelgeesten van Volt nog jaren lang figureren. 

‘Get a life’ zeggen ze in de VS. Ga verder met je leven. Hoe onrechtvaardig ook, zet er een streep onder! Laat ze allemaal de pest krijgen. Ontdek dat er zoveel meer bestaat dan vergaderen tot diep in de nacht. Laat het achter je. Koop wat goede boeken, reis naar een exotisch eiland en ga een tijdje op een zonovergoten strand lekker lui met je flamoes in het zand zitten.