De zaal zat vol, zo vol dat ik meteen zenuwachtig begon te denken aan de recente Corona-cijfers en dat ik een mondkapje in mijn jaszak had, maar het opeens gaan dragen leek me een daad van vijandschap, dus ik concentreerde me op de open deur, en op de vreugde die in de lucht hing.

Er was een feest. Marc Tierolf presenteerde zijn eerste kookboek vol met recepten zijn overgrootmoeder Miet, er waren Indische hapjes, Indische tantes, het was of de oude gezelligheid van voor Corona weer terug was. Ik mocht Marc interviewen zodat er een officieel moment was die middag. Dan heb je een kapstok om de herinneringen aan op te hangen. Hij vertelde als altijd volop: dat zijn Indische keuken niet mocht veranderen en niks met een twist of al die moderne dingen meer. Dat hij in Indonesië streetfood had gekookt. Hoe de Bataviaanse keuken in elkaar zat. Het was geweldig om te horen, al vermoed ik dat de meeste aanwezigen wel vaker naar het verhaal hadden geluisterd. Maar toch kwam er iets nieuws. Hij vertelde voor zichzelf te beginnen en binnenkort twee dagen per week bij Toko Buis in Den Haag aanwezig te zijn. Door de zaal sloeg een golf van opwinding en we dachten allemaal hetzelfde: waar ligt Toko Buis ook al weer?

Na de middag voelde ik me tevreden. Die ouderwetse gezelligheid was er nog, al durfde ik niemand een hand te geven, laat staan te kussen of te omhelzen.

“Nog even niet” zei ik elke keer.

Maar de echte tevredenheid kwam van iets anders. Dat iemand de moed heeft zijn roeping te volgen, juist in de tijd waarin wij leven. De roeping om verder te gaan met erfgoed, om recepten in een boek te zetten die meer tijd kosten om te maken dan even via een website wat te bestellen. Het boek is full colour, dik papier, het moet een grote investering zijn geweest dat te laten maken. Zoiets gaat tegen de waan van de dag in en iedereen met gezond verstand zou deze stap afraden. Alleen is gezond verstand niet het enige in het leven.

Die middag zag ik dat de dozen met kookboeken snel leeg raakten. De 46 flessen ketjap vlogen weg. Mensen die op weg naar huis waren, stonden op straat te lezen. En ik wist het weer, dat van vroeger hebben we allemaal hard nodig, al weten we niet altijd precies waarom.