Er gaat geen dag voorbij of ik zie meerdere mensen lopen of fietsen waarbij één hand verkleefd lijkt aan een mobieltje. Ik heb zelfs het idee dat er meer mensen met een smartphone in de hand voorbij komen dan zonder. Eigenlijk een beetje gek in een tijd waarin we na de isolatie van de corona weer eens echt onze medemens lijfelijk mogen en kunnen ontmoeten.

Moeders achter kinderwagens, één hand duwt, de andere omklemt het mobieltje. Bijna filevorming. Soms rijdt er een kleuter op een stepje achteraan.  Wat die lieverd uitspookt ontgaat de ouder waarschijnlijk. Het mobieltje eist alle aandacht op.

Toppunt voor mij was een moeder die al fietsend met een kind voor zich in het zitje druk aan het bellen was. Nota bene met het kostbaarste voor je toch grote risico’s nemen, voor mij onbegrijpelijk.

Tekenend in dit verband is ook dat de strandwachten het dit jaar drukker hebben dan ooit met het weer herenigen van ouders met kinderen die plotsklaps verdwenen zijn. Langere tijd alle aandacht voor het mobieltje en het kwaad is geschied. En dat verdwalen is eigenlijk nog het minst erge, want je moet er niet aan denken dat je dierbaarste bezit in het kolkende water verdwijnt.

Om de indruk te vermijden dat ik het alleen op moeders voorzien heb, ook de mannen kunnen er wat van, en óók in het gezelschap van hun kinderen. Dat misbruik is zeker niet aan leeftijd gebonden. Zelfs fietsers op leeftijd kunnen maar niet van hun smartphone afblijven!

Eigenlijk weten we allemaal dat het deelnemen aan het verkeer een ingewikkelde en soms ook gevaarlijke zaak is, zeker als steeds meer mensen zich niet aan de basisregels houden.

Als we onze aandacht verdelen tussen verkeer en mobieltje lopen we het gevaar niet tijdig te kunnen reageren op (onverwachte) verkeerssituaties.

Wat mij betreft, en dan kom ik terug op een eerdere column, leven we hier in een soort Oranjevrijstaat? Iedereen doet waar die zin in heeft.

Discipline???

Dat geldt natuurlijk voor de ander, want in het de medemens de maat nemen zijn we bedreven. En dat kunnen we anoniem en bedreigend doen op internet. Gelukkig hebben wij de wet op de privacy die ons in de gelegenheid stelt onze vuilspuiterij ongeremd te ventileren.

Ik denk vaak: de wet op de privacy is gemaakt voor mensen die wat te verbergen hebben.

Het is natuurlijk ijdele hoop dat we ons naar aanleiding van deze column gedisciplineerd gaan gedragen. Maar moeten we eerst terecht gaan komen in een soort politiestaat?

Nee toch?