Op zekere dag vroeg een leerkracht aan mij of zij aan het eind van die ochtend eerder weg mocht en of ik dan haar kleutergroep even op wilde vangen? Zij had hevige kiespijn en kon om kwart over elf terecht bij de tandarts. Zij moest om 11 uur weg en de ochtendlestijd eindigde om half twaalf. Het ging dus maar om een half uurtje.
Dat moest toch geen probleem zijn voor een schooldirecteur met veel vlieguren?

Natuurlijk stemde ik er mee in en meldde mij voor elf uur bij de betrokken leerkracht. Ik kreeg nog wat laatste instructies. Veel hoefde ik niet te doen, want de kleuters waren allemaal bezig met een activiteit. Mij werd wel op het hart gedrukt dat ik om kwart over elf moest beginnen met het opruimen en voorbereiden van de groep voor het vertrek voor de middagpauze. De ouders stonden om half twaalf bij de poort te wachten om hun kroost op te halen. En ouders houden niet van wachten.

En, o ja, er was één leerling die ik bijzonder in de gaten moest houden. Die leerling mocht alleen door oma opgehaald worden. Dit in verband met een zeer onplezierige vechtscheiding.

Komt in orde!

Hoewel mijn eerste reactie als onervaren tijdelijke kleutermeester was dat vijf minuten aankleedtijd wel genoeg moest zijn, volgde ik toch maar de instructie van de leerkracht. En dat was maar goed ook……….

Ineens had geen enkele kleuter een veterdiploma, schoenen met klittenbandsluiting waren toen nog nergens te bekennen en ineens kon geen enkele kleuter de jas dichtkrijgen. Ik kwam handen, voeten en ogen tekort. Wat een chaos. Het kwam niet bij me op om in de groepsmap te kijken welke kleuters een veterdiploma hadden of te bluffen dat ze het allemaal zelf konden. Lichte paniek overviel mij. Ik wilde die lieve zorgzame meester zijn en dat moest ik bezuren. Het was inmiddels ruim over half twaalf en ik was nog niet op de helft van de aankleedrij.

Gelukkig kwam een moeder binnen kijken wat er aan de hand was. Zij ging mij spontaan helpen. Zag ik nu een vage glimlach op haar gezicht? Ik voelde me even diep ongelukkig.

Tegen kwart voor twaalf kwam ik met de groep naar buiten. Een opstand van de ouders bleef uit, want tegen de directeur van de school ………………… Dat is toch even een ander verhaal.

Opgelucht zag ik de kleuters met hun ouders vertrekken.

Ineens realiseerde ik mij dat ik die ene leerling waar ik extra op moest letten compleet uit het oog verloren was. Snel keek ik om mij heen. Ja, daar liep hij. Alleen en al behoorlijk ver buiten het schoolhek. Zo vlug ik kon ben ik naar hem toegelopen. Ik nam hem bij de hand en keerde terug naar het schoolplein. Gelukkig kwam de oma van de kleuter op dat moment naar mij toe. Zij was door omstandigheden enigszins verlaat. Zal je net zien dat dat mij overkomt.

Een kleutergroep opvangen, een makkie?

Mij restte diepe bewondering voor de kleuterjuffen en natuurlijk ook de kleutermeesters.

Mooi dat ze er zijn………

Maar geldt dat niet voor elke onderwijsgevende?