Er was eens een Indische familie met nazaten, dus kinderen van verschillende ooms en tantes, en elk van die kinderen, inmiddels lang en breed volwassen, bezat een absolute zekerheid over wat er vroeger was gebeurd.

Dat kan.

Maar in mijn mailbus krijg ik berichten van degenen die toch een eigen mening hebben, alleen durven ze die niet meer op te schrijven, want wat zal de familie zeggen? Mijn voorspelling is, dat de familie altijd wat te zeggen heeft. Over wat er opgeschreven wordt en wat er niet opgeschreven wordt. Over wat klopt en niet klopt. Over iemand die juist wel of juist niet in de familie thuis hoort. Over de eerste persoon met wie de familie begint of nee, het was toch een ander, of toch weer niet.

Ga dan maar eens wat op papier zetten.

Hoe moet zoiets?

Het belangrijkste is dat u beslist van wie u zich iets gaat aantrekken en van wie niet. Degenen wiens mening voor u echt belangrijk is, vraagt u om mee te lezen met het levensverhaal dat u aan het schrijven bent. Stuurt u tekst op, dan is uw vraag steeds hoe u deze tekst kunt verbeteren. Dat is een fijne positieve vraag, waar de meeste mensen graag antwoord op geven.

U heeft dus hiermee een meelees-groep gemaakt. Een klankbord-groep. Een meedenk-groep. En gaat u eenmaal uw levensverhaal naar buiten brengen, dan weet u: zij vinden het goed genoeg. Dat geeft gemoedsrust.

Hier komt nog iets anders bij. Wanneer u over de familie schrijft, is het raadzaam om iemand van de oudste generatie erbij te betrekken. Dan kan via meelezen of via bezoek of telefoongesprekken. Dat geeft uw levensverhaal wat meer autoriteit.

Niet teveel zeggenschap weggeven, hoor. Het is en blijft uw verhaal, want uw naam staat er straks onder.

Iedereen heeft recht op een eigen waarheid, op eigen herinneringen. In uw dagboek mag u alles neerschrijven wat u wilt. Wanneer u een verhaal openbaar gaat maken (dus ook rondsturen van mails), moet u rekening houden met de goede naam en faam van anderen.

Wat doet u als iemand straks beweert dat het allemaal “heel anders” was? Dan glimlacht u en u zegt: “Schrijf het vooral op, ik ben benieuwd naar jouw visie.”

Van binnen voelt u wat u voelt, en als het ongemakkelijk is, dan weet u gevoelens komen gevoelens gaan, maar uw levensverhaal dat blijft gewoon bestaan.

Dus u ziet, het kan: omgaan met kritiek van familie.