‘Normaal staan we er niet al te positief op, maar nu wel’. Het is een tekenende uitspraak van een Haagse vuilnisman. In het AD vertelde hij over de vele complimentjes en paaseitjes die hij sinds kort krijgt van dankbare Hagenaars. Wat op het eerste gezicht een feelgood-artikel lijkt zet ook aan het denken.

De New York Times omschreef onze huidige toestand als een ‘witte boorden-quarantaine’. Terwijl de kantoorwerkers zich thuis opmaken voor de Zoom-vrijmibo, trekken ‘cruciale werkers’ elke ochtend plichtsgetrouw de deur achter zich dicht. Veelal mensen die hier geen royale beloning voor krijgen: vakkenvullers, verpleeghuispersoneel, vuilnismannen… Ook andere vormen van ongelijkheid zijn door deze crisis steeds moeilijker onder het tapijt te moffelen. Denk aan kinderen die in een krap appartementje thuisonderwijs volgen, zonder fancy laptop of ouders die een handje helpen.

Hoe zorgen we dat de meest kwetsbaren heelhuids door deze crisis komen? Het is een vraag die we niet zomaar even bij de Ab Osterhausen van deze wereld kunnen parkeren. De verdeling van onze welvaart in tijden van schaarste en rampspoed is misschien wel het ultieme politieke vraagstuk. Des te onbegrijpelijker dat sommigen beweren dat ideologische opvattingen nu even niet relevant zijn.

De ironie wil dat de Haagse raad dit broodnodige debat voorlopig vooral vanuit veilige huiskamers en thuiskantoortjes voert. Onze allereerste digitale vergadering voelde historisch, een tikkeltje lachwekkend, maar ook als een houtje-touwtje alternatief voor in levende lijve vergaderen.

Zo was er vooraf veel heibel over het plan om geen interrupties toe te staan. Het aan de tand kunnen voelen van bewindspersonen is immers een essentieel onderdeel van onze democratie. Een paar uur voor aanvang van de vergadering kwam de redding: een speciale Whatsappgroep waarin deelnemers de codeletter ‘i’ konden plaatsen als er een prangende vraag bij hen opborrelde.

Hoewel de gemeentelijke IT’ers ongetwijfeld hun handen vol hadden aan deze primeur zie ik nog veel ruimte voor verbetering. Zo konden betrokken inwoners niet zoals gewoonlijk voorafgaande aan het debat hun mening geven.

Toch heeft de ‘thuisdemocratie’ ook een groot voordeel. Zo is de eeuwige ophef onder collega’s over het wel of niet serveren van vleeskroketten bij het raadsbuffet eventjes weggeëbd. Voorlopig mogen we allemaal onszelf cateren. Zo werkte ik achter mijn webcam gedachteloos een mueslireep naar binnen. ‘Eet smakelijk’, sms-te de voorzitter mij, die ons als een alziend oog in de gaten hield.