Als trotse bezitter van een ruim 28 jaar oude Volvo 245 kom ik tegenwoordig wat vaker in de garage dan wanneer ik in een - laten we zeggen - nieuwe Jeep Compass zou rijden. Na een ruime kwart eeuw mag een mens natuurlijk niet vreemd opkijken dat de ene keer de startmotor het begeeft en de andere keer de dynamo of benzinepomp. Mijn vrouw krijgt er wel eens genoeg van, maar gelukkig steunt mijn oudste zoon me volop in mijn hardnekkige behoefte om deze Zweedse tank tot aan mijn dood te blijven besturen. 

De klassieke Volvo voelt als een gezinslid dat ons talloze keren naar midden-Italië heeft gebracht, waarmee we zonder airco ook in bloedheet Zuid-Frankrijk rond tuften. Waarin ik met neergeklapte achterbank moeiteloos dubbeldeurs koel-vriescombinaties, wasmachines, drogers en driezitsbanken heb verhuisd. Een auto die bij alle ups en downs van ons leven aanwezig was, waarin onze kinderen van baby, peuter tot puber en jong-volwassene uren hebben doorgebracht. Op weg naar het voetbal, naar Blijdorp, Scheveningen, de Efteling noem maar op. Bij niet één andere auto in mijn leven heb ik dat sentiment gevoeld. 

Deze week was het weer zover. Mijn elektrische raam gaat alleen nog met hulp van een meeduwende hand open. Het raam aan de passagierszijde doet helemaal niks meer. Vervangende onderdelen moeten van de sloop komen. Mijn schuifdak lekt, omdat het rubber loslaat van de roestige rand en mijn rechterachterlicht knippert in een heel ander ritme dan dan het linker.

Monteur Jaoud, die al 28 jaar aan mijn auto sleutelt, is pakweg 15 jaar geleden vertrokken bij de Volvo-garage in Duinoord en voor zichzelf begonnen. En ik ben met hem meeverhuisd. Eerst naar Moerwijk en een paar jaar geleden nog een stuk verder richting stadsgrens; helemaal ergens in de Gaardes. Het nadeel daarvan is, dat wanneer ik de auto wegbreng, mij vervolgens een tocht van minimaal een uur per openbaar vervoer wacht. En als ik de wagen weer op ga halen, opnieuw. 

Omdat ik tegenwoordig dus wat vaker in de garage kom, heb ik in korte tijd de nodige ervaring opgebouwd met de HTM. Dat bleek avontuurlijk en leerzaam. Ik stam nog uit de tijd van een enkeltje, de 4-rittenkaart en de strippenkaart. Maar er lag al jaren een ongebruikte OV-kaart in de keukenla. De eerste keer vergat ik uit te checken, een andere keer checkte ik juist weer te vroeg uit (mag pas als de halte is omgeroepen), dan weer had ik te weinig saldo of bleek de kaart zelfs verlopen. Tja, er komt wat op een mens af.

Compleet onleesbaar

Maar nu ik de OV-kaart onder de knie heb, vallen mij andere dingen op. Hoe zie je tegenwoordig waar je op een andere lijn kan overstappen? Nog niet zo lang terug, hoefde ik daar nauwelijks bij stil te staan. Ik ging een enkele keer met bus 18 naar Station CS en wachtte daar geduldig op tramlijn 9. Maar sinds bus 18 niet meer bestaat - schandalig! - is het al een hele kunst om op CS te komen. Raadpleeg ik de 9292-app, dan laat die me eerst een roteind lopen. Wil je de Lijnenkaart Haaglanden van de HTM bij de halte om advies raadplegen, dan blijf je in totale verbijstering achter. Die is zelfs met een vergrootglas compleet onleesbaar.

Ik herinner mij nog van vroeger dat er in bussen en trams van die langgerekte kartonnen halte-overzichten boven de ramen zaten. Daar kon je meteen zien bij welke halte je op welke lijnen kon overstappen. Hartstikke handig. Soms zag je dan mogelijkheden waar je eerder niet eerder bij stil had gestaan. Een simpel systeem dat ook zijn diensten bewijst bij vrijwel alle metrolijnen ter wereld.

In Parijs zie je in één oogopslag hoe te reizen. Maar terwijl nu ongeveer alle informatie in de Haagse tram en bus is gedigitaliseerd - je kan tot op de minuut nauwkeurig zien hoe laat je waar aankomt - ontbreekt zoiets belangrijks. Correctie: in een enkele tram, kun je vlak voor je bij de volgende halte komt, op een schermpje heel kort zien welke andere bussen en trams daar ook passeren. Kennelijk een nieuwere uitvoering. Maar waardeloos!

Ik wil gewoon rustig kunnen zien bij welke haltes ik op welke bus- en tramlijnen over kan stappen. Op drie verschillende manieren wordt mij duidelijk gemaakt bij welke halte we aankomen: op een scherm, in een lichtvenster boven de doorgang naar het volgende tramstel en via de luidspreker. Hoe moeilijk is het om achter één van de drie uitingen tevens aan te geven welke andere bus-en tramlijnen daar ook stoppen? Op CS schiet dat alles door mijn hoofd, terwijl ik probeer te achterhalen welke tramlijnen behalve 6 ook naar de Laan van Nieuw Oost-Indië gaan. 

Kriskras door elkaar

Onderwijl kijk in naar het vernieuwde busplatform en probeer ik uit te vissen of het wellicht beter is daar een verbinding te pakken. En dan zie ik weer zoiets waar ik ook met mijn verstand niet bij kan. Die bushaltes kennen geen logische volgorde. De lijn-nummers staan niet op een oplopende of aflopende reeks, zodat je meteen begrijpt waar je ongeveer moet zijn. Nee, die staan kriskras door elkaar. Alsof ze willekeurig uit de losse hand zijn uitgestrooid. 

Ik rijd twee haltes met tram 6 om op bij de Christus Triumfatorkerk over te stappen op bus 23. Die laat, terwijl het toch spitsuur is, ruim tien minuten op zich wachten. Want de frequentie is sinds kort verlaagd. De bus blijkt dan ook hartstikke vol. Nog geen halve meter corona-afstand blijkt hier mogelijk. Bij de halte las ik een oproep me aan te melden voor het HTM-panel met de bedoeling de service te verbeteren. Het is vast goed bedoeld, maar voor sommige dingen heb je geen panel nodig, maar gewoon gezond verstand. Mocht ik mijn Volvo straks toch met tranen in de ogen wegdoen en voor een minder onderhoudsgevoelig auto gaan, dan ligt dat aan de HTM.