Kokhalzend gekeken naar die ruzie tussen woestijngelovige Öztürk van Denk en die weglopende atheïst van de PVV. Dat is dus nu ons vertegenwoordigend niveau. Beiden verdienen 109.000 euro per jaar. Ik wilde woensdagavond meteen een brief sturen.

Probleem: mijn toetsenbord had ruzie met de naam Selçuk Öztürk. Bij de c ging het al mis. Nergens was dat slangetje te vinden. Ook helse stagnatie bij die puntjes op de hoofdletter O.
Onmiddellijk sloeg de schrik toe, want met één fout in een naam zet je iemand weg als tweederangsburger en ik maakte er godbetert drie.
Kan ik vandaag, donderdag, nog veilig over straat?

Alle successen zitten in de kracht van de herhaling. Altijd onthouden. Dus moet u weten dat ik me m’n hele leven groen en geel geërgerd heb als ze Zwart schreven in plaats van Swart. Ook als ze me aanspraken met Jan Dirk, terwijl het Jan Douwe moest zijn. En nog erger als ze dachten dat ik een broer was Sjakie van Ajax. Ik weet dus wat het is om gediscrimineerd te worden. Het enige verschil is dat ik er nooit een politieke partij voor heb opgericht.

Had ik het maar wel gedaan: 109.000 euro per jaar. Als ik twee zetels zou hebben gehaald was er altijd wel als hulp gekomen van oude intelligente journalisten, die nu tot 12.00 op hun nest liggen en daarna Netflix gaan liggen kijken. Zonde.

Afijn, terzake: ik probeerde het woensdagavond opnieuw, letter voor letter, alt voor alt, ik streelde de toetsen, vroeg hulp van De Turkse Volkskrant, want ik voelde de hete adem van Ankara. Maar ik bleef consistent bij Selcuk Ozturk steken.
Alle hens aan dek.

Tussendoor naar de dichtstbijzijnde Lidl gehold, want die is altijd open, volgens mij ook 's nachts, en voor zes weken voedsel gehamsterd. Bij Karwei rolluiken gekocht. Bij bevriende sporters een honkbalknuppel, want niemand van Denk had afstand genomen van de dreigende taal van deze Turkse Limburger, die al op 3-jarige leeftijd Maria-kaakjes leerde eten, maar kaakjes uitspreekt alsof het kaantjes zijn. En kaantjes kreeg je vroeger in de de Schilderswijk bij de slager.
Zo komen de misverstanden in de wereld.

Ik dacht: als ik Selcuk Ozturk schrijf moet ik me verschansen. Gek eigenlijk, want die vrijer kan zelf niet eens behoorlijk uit zijn woorden komen. Maar ineens: eureka. Na veel pielen forceerde ik een umlaut op de u.
Een pak van m’n hart, want met het boos ogende Denktrio waart er ineens een dictatoriale lichtgeraaktheid door ons land en ik voorspel u: het wordt nog veel erger.

Gauw gegoogeld of ik ‘t eigenlijk wel een umlaut mocht noemen. Ik vond het ineens heel Duits klinken. Zou Selcuk misschien drie paspoorten hebben?
Las op forums dat ook anderen met dit probleem hadden geworsteld. Wat een geruststelling! Het lag dus niet aan mij.
De tijd drong.
In doodsnood jatte ik de cedille (ç) van Curaçao. Kwestie van knippen en plakken. Kinderwerk. En na anderhalve dag keyboardcursus vond ik zowaar óók die puntjes op die hoge O.
Simsalabim.
Ineens stond er Selçuk Öztürk.

Zo zie je maar: als je maar wilt. Ook ik plug de harmonie. Maar ik heb die naam van die kwibus dus nu opgeslagen voor hergebruik. Misschien is hij erg aardig, maar voor 109.00 per jaar wel erg dom.