Voor het eerst in mijn leven ga ik morgen blanco stemmen. Met pijn in mijn hart! Ik had recent hierover een klein berichtje op mijn Facebook-pagina geplaatst. Dat heb ik geweten. Talloze reacties, uiteenlopend van dat ik geen kleur zou willen bekennen tot en met advies om dan tenminste op de minst slechte partij te gaan stemmen. Typerende reacties.

Dat ga ik deze keer dus niet meer doen.

Er zijn nog nooit zo veel lokale politieke partijen geweest die meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Tegelijkertijd is er geen enkele partij die mij weet te overtuigen dat zij het verschil kan maken. Van links tot rechts is men al jaren beperkt in staat om gezamenlijk tot duurzame oplossingen voor Den Haag te komen. De symboolpolitiek heerst, en thema’s worden vooral nog opgepakt omdat men verwacht er een media-momentje mee te scoren. Links en rechts zijn soms drukker bezig met elkaar de tent uit te jagen dan dat ze samenwerken op de thema’s die echt belangrijk zijn voor Den Haag. Daags voor de verkiezingen heb ik bij geen enkele partij de indruk dat zij zelfs maar een fractie van de in haar verkiezingsprogramma opgenomen standpunten kan waarmaken.

Dat ligt zeker niet alleen aan de heren en vrouwen politici: in het huidige versnipperde politieke systeem is het vinden van oplossingen voor de grote maatschappelijke uitdagingen uitermate complex geworden. Het huidige bestel kraakt in zijn voegen. Er zijn vaak geen ‘natuurlijke meerderheden’ meer te vormen. Er zal een kiesdrempel moeten komen, en de vraag dient nu eindelijk serieus beantwoord te worden of het deeltijd raadslidmaatschap nog van deze tijd is. Er zal in de selectiecriteria van de diverse politieke partijen veel scherper moeten worden gelet op het ‘volksvertegenwoordiger’ kunnen en willen zijn; op het kunnen samenwerken in plaats van polariseren; op het werkelijk samen tot oplossingen willen komen voor de grote maatschappelijke uitdagingen van Den Haag. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar deze urgentie lijkt maar zeer beperkt gevoeld te worden in de raadszaal. De burgers van Den Haag stemmen toch wel weer, en ach, het zit onze tijd wel uit.

Dat is wat maakt dat ik heb besloten dat ik dit jaar voor het eerst in mijn leven een blanco stem uitbreng.  Het is een proteststem, een wanhopige oproep tot politieke verandering. Alle andere wegen heb ik bewandeld, en niet stemmen is geen optie voor me. De volgende verkiezingen wil ik weer overtuigd voor een partij kunnen stemmen.