Soms, als het slechtste in mij naar boven komt wanneer weer iemand aan me vraagt hoe ik aan inspiratie kom, dan zeg ik: “Dat vind ik altijd in mijn speciale schrijfsokken.” De ander knikt, meteen onder de indruk. Daardoor kan ik vijf tot zeven minuten doorgaan met een diepzinnig klinkend verhaal over schrijfrituelen. En maar knikken, zie ik.

Want ja, schrijven, dat doe je met inspiratie.

En met discipline, dat ook. Dat denken mensen tenminste.

Die veronderstelling leidt tot verzuchtingen van het type: “Had ik maar zoveel discipline als jij.”  Op zo'n verzuchting is geen goed antwoord mogelijk. Want ten eerste, ik heb vrij weinig discipline, dat zie ik aan de frequentie waarmee ik stofzuig. En ten tweede, wie werkelijk een verhaal wil schrijven met Indische elementen, die heeft meer aan verlangen.

Want verlangen zorgt ervoor dat je hele jaargangen van de Sumatra Post doorneemt, om te weten of er X of Y in staat. Is een geweldige krant, overigens. Verlangen zorgt ervoor dat je alle officieren van alle expedities naar Bali in de negentiende eeuw zowat bij de voornaam kent, omdat je ernaar verlangt de ontwikkelingen te begrijpen.

Verlangen zorgt er ook voor, dat je eindeloos gaat puzzelen op de structuur van het verhaal dat je wilt schrijven en ook dat je gefundeerde beslissingen neemt of en wanneer je Batavia of Jakarta schrijft. Het minste van een verhaal met Indië erin opschrijven is het schrijven. Het meeste ervan is voorwerk. Weten wat je doet en waarom.

De vorige keer schreef ik over een tweedelige Stoomcursus LIVE, die ik gratis en voor niks ga geven, begin juni. Over dat voorwerk dus, dat het schrijven gemakkelijker maakt. Ik weet dat uit eigen ervaring en een deel van die ervaring geef ik zo door. U leert hoe u zonder inspiratie een verhaal op papier kunt zetten.

Er kwamen reacties. Zoals: waarom het alleen op de ochtend is? Ja, goede vraag. Dus ik stelde een wedervraag: wie wilde op de avond. Hopla, alweer reacties. Nu komt er straks ook een Stoomcursus LIVE op de avond. Ook kreeg ik de vraag of het nog een beetje leeft, dat schrijven over Indië. Meer dan ooit, zou ik zeggen. Veel mensen met een Indisch verhaal, of dat nu een familieverhaal of een levensverhaal is, zijn digitaal gezien wat stilletjes. Omdat ze bescheiden zijn en ook omdat ze niet goed weten, hoe schrijf ik het eigenlijk op. En die mensen vinden de weg naar mijn workshop, zonder schrijfsokken, echt waar.

https://www.indischeschrijfschool.nl/stoomcursus-live-online-workshop-nieuwe-info/