Een wandeltocht door de stad, dat wordt het nieuwe Indische festival. Ik wil niet wandelen en al helemaal niet door het centrum van een grote stad. Meer dan ooit mis ik de Tong Tong Fair, want hoe heerlijk was het elke jaar in die Indische stad in de witte tenten.

Daar hoefde je niet te wandelen. Misschien een beetje, van de ene theatervoorstelling naar de andere, even rondhangen bij het grote podium, kijken naar kookworkshops, toch even nog winkelen in de hoop op onweerstaanbare aanbiedingen die er altijd waren, een mens liep wat af en toch weer niet. Want je wist: we zijn er allemaal. Hier onder hetzelfde tentdak. En als ik maar lang genoeg hang of ergens ga zitten, dan kom ik vanzelf iedereen tegen.

De tenten waren precies klein en groot genoeg daarvoor.

Ook voor rollators en kinderwagens. Zoefff, ruimte genoeg, vlakke ondergrond.

Maar in de stad?

Daar is het anders.

Ik wil niet wandelen, en anderen die ik erover spreek evenmin. We willen een klein dorp, onder elkaar zijn, weten wie er allemaal nog zijn en beseffen wie er niet meer is, gemakkelijk en los, om ook even door te gaan, wetend dat je elkaar toch zo weer tegenkomt. Daar hoort de buitenwereld van de stad niet in en precies dat heb je dan met dat Jalan Jalan. Je bent met elkaar een groep die in het centrum elkaar moet zien te vinden en terug te vinden. Alsof de Indische gemeenschap nog niet versplinterd genoeg is.

En hoe moet het met de generatie rollator, met degenen die moeilijk lopen, komen die vooruit in de stedelijke straten en stegen?

De Haagse wethouder Bruines schreef in een gemeentebrief over de uitkomst van gesprekken: “Het algemene beeld is dat men het eeuwig zonde vindt dat de Tong Tong Fair failliet is gegaan, maar dat men zich wel realiseert dat een dergelijke evenementenopzet niet langer financieel houdbaar is en dat een en ander toe is aan verjonging en verfrissing.”

Over de ziekelijke hang naar verjonging zwijg ik, het volstaat te wijzen op de betekenis van juist de oudere generaties, dragers van de Indische cultuur. Degenen met kennis en degenen die de kennis kunnen duiden. Verjongen is niet altijd het antwoord en soms helemaal niet.

Het eeuwig zonde van het failliet voel ik ook.

Nu meer dan ooit.

https://www.indischeschrijfschool.nl