De jaarlijkse ambassadeursconferentie staat weer voor de deur. Een week lang komen alle ambassadeurs ‘from all over the world’ terug naar de basis in Den Haag. ‘Koffers en offers’ was de rake titel van een geestig cabaret speciaal gemaakt voor ons, de partners van ambassadeurs en consuls-generaal tijdens zo’n ambassadeursconferentie.

Járen geleden inmiddels toen wij, partners-van, nog van harte welkom waren. Inmiddels is het partnerprogramma allang van de ministeriële prioriteitenlijst gehaald. Bezuinigingen en verdere professionalisering van de dienst staan nu centraal bij ons ministerie.

Partnerbeleid bestaat dus niet meer en is omgedoopt naar Partnerondersteuning. In dit kader hadden wij kort geleden een informatieve bijeenkomst op het nieuwe adres van Buitenlandse Zaken.  Vele partners kampen met een pensioenbreuk, onderbreking van hun professionele werk, kinderen die problematisch uit het buitenland terugkeren na jarenlang geen Nederlands onderwijs te hebben gevolgd. Enfin, genoeg onderwerpen die de revue passeerden. Met een glaasje wijn achteraf en een rondleiding door dit immense gebouw werd het een prima avond.

De Uber was inmiddels door mij besteld en stond al klaar toen ik arriveerde. Pal voor de deur van het Ministerie. Ik wilde instappen maar de deur bleef dicht. En de chauffeur bleef zitten. Na een - driftige - poging of twee ging eindelijk het achterportier open en stapte ik snel en ietwat verontwaardigd in. Ik noemde kort het adres waar ik heen wilde en installeerde me op de ruime, met kalfsleer beklede achterbank. De goed uitziende chauffeur draaide zich om, keek me lachend aan en zei: ”Helaas, ik rijd u veel liever, maar u zit wel in de auto van de minister.” Toen pas zag ik het jasje dat aan een hangertje hing en de aktetas naast me. Met een knipoog van de vriendelijke chauffeur verliet ik lachend de auto. Mijn bestelde Uber voelde ineens veel minder comfortabel aan.

Later die avond, in het altijd drukke restaurant Oker, had ik nog een gezellig dineetje met ook een ‘partner-van’. Dat we zoveel méér zijn dan dát, waren we snel met elkaar eens. Gesprekstof genoeg dus. Over het bijzondere leven in het buitenland, de (on)mogelijkheden, de bijzondere ontmoetingen, de verschillende culturen, maar ook over het gemis van ‘thuis’. Van kinderen, familie, vrienden, verjaardagen en hoogtijdagen. En het onvermijdelijke afscheid van het gastland waar we gemiddeld zo’n vier jaar wonen. Ook dáár heb je een leven gemaakt, mensen ontmoet die vrienden zijn geworden en een dagelijkse routine opgebouwd. Maar als de verhuisdozen zijn gepakt, de nieuwe bestemming bekend is, dan wéét je het weer.

Hoogste tijd om de laatste koffers te pakken met de bijbehorende offers. Om álles wat je weer achter je laat.