Mensen kunnen ingrijpend veranderen naarmate ze ouder worden. Ik heb het niet over milder, wat beschouwender of zorgzamer. Nee, ik bedoel echt veranderen: van persoonlijkheid, qua gedrag, opstelling of in presentatie.

Zo kwam ik onlangs een bekende Haagse advocaat tegen, die zo rond zijn 70ste aan zijn tweede jeugd lijkt begonnen. Ik ken de man - verbonden aan een groot en chic kantoor - al dertig jaar niet anders dan in driedelig grijs en keurig gecoiffeerd. Maar sinds hij met een jongere vrouw is getrouwd en de feestpartijen op Ibiza heeft ontdekt, laat hij zijn grijze manen bestudeerd nonchalant groeien en hult de krasse knar zich in kledij alsof de disco ongeduldig op hem wacht. Pathetisch misschien, maar hij doet er niemand kwaad mee.

Ergerlijker vind ik ’t wanneer ooit zo olijke types als Henny Huisman zich niet kunnen neerleggen bij de vergankelijkheid van hun roem en vervelende aandachtsgeile zeikerds worden. Cabaretier Freek de Jonge spant wat dat betreft de kroon. Ik geef direct toe dat zijn laatste show met kop en schouders boven alle Oudejaarsconferences uitstak, maar laat zeurpiet De Jonge verder in hemelsnaam wegblijven bij het Boekenbal, de Wereld Draait Door, Jinek en andere praatprogramma’s. En het is ook beter als hij niet meer zingt!

Wie mij in die categorie actieve bejaarden echter in toenemende mate aangenaam verrast is VVD’er Johan Remkes, de interim-burgemeester van Den Haag. Ik vond dat ten tijde van zijn ministerschap een rare kwiebus met zijn knauwende Groningse tongval en onooglijk gebit. Nadat ik begreep dat hij met vrienden een vakantievilla in Thailand bezat, kreeg ik er ook nog een viezig sekstoeristisch gevoel bij. Maar wat komt die oninteressante, stamelende man ineens als een onverschrokken tovenaar uit de bus. Dat krakkemikkige gebit is inmiddels grondig gerenoveerd en die tongval illustreert nu vooral de krachtige ruggengraat die veel Noorderlingen kenmerkt.

Remkes stal meteen mijn hart, toen hij bij zijn aantreden als waarnemend burgemeester van Den Haag zonder schroom liet blijken wat een armtierig zooitje hij de Haagse gemeenteraad vond. Eindelijk eens iemand van statuur die mijn gevoel verwoordde. Later werd duidelijk dat Remkes eigenlijk helemaal geen trek in die burgemeestersbaan had gehad. Maar aangezien hij een paar jaar terug - hij was toen nog Commissaris van de Koning in NoordHolland - Jozias van Aartsen had overgehaald om tijdelijk burgervader van Amsterdam te spelen (Jozias had eigenlijk ook geen zin), vond Remkes dat hij nu zelf niet kon weigeren. Noblesse oblige!

Ik twijfelde even of Remkes wel verstandig handelde met zijn onverzettelijke opstelling tegen de vreugdevuurbouwers in Duindorp. Die hadden ’t weliswaar zelf verpest door in voorgaande jaren alle afspraken over de omvang te schenden en de complete badplaats bijna te laten platfikken, maar daar trof de gemeente - met dank aan de zwakke knieën van Pauline Krikke - ook de nodige blaam. Iedereen zag nu, na dagen van rellen, met vrees de jaarwisseling in Duindorp tegemoet. Maar Remkes hield onverschrokken vast aan strakke vergunningsvoorwaarden. Terwijl de populisten in de gemeenteraad meehuilden met de wolven in het bos, liet Remkes gewoon zien wie de baas in de stad is.

Tegelijkertijd dwong Remkes als voorzitter van de Commissie Stikstofbeleid ook nog eens zijn eigen VVD om het onhoudbare vroemvroem-beleid op te geven. Wie anders zou dat gelukt zijn? Arme partijgenote Cora van de Mora Nieuwenhuizen. Het enige wapenfeit in haar verkeersbeleid, de verhoging van de maximumsnelheid naar 130km, kwam als een boemerang in haar gezicht terug en nu mogen alle borden worden omgebouwd naar 100. 

En Johan de Ongenaakbare was nog niet uitgepraat. Jaren van list en bedrog en gemanipuleer met cijfers waar ’t de groei van Schiphol en de uitbreiding met vliegveld Lelystad betreft, worden nu met Groningse nuchterheid onderuit gehaald. Alle eindeloze VVD-draaikonterij van Rutte, Cora en Dijkhoff eindigt met een rapport in klare taal en duidelijke cijfers, wars van partijpolitiek. Econoom Remkes blijkt ineens de adoptie-grootvader van milieu-activiste Greta Thurnberg.

Johan Remkes is een ouderwetse regent, die wel van een sigaret en een neut, maar niet van poespas houdt. Eentje van ’t type ‘wat recht is, is recht en wat krom is, is krom’. En iemand die van aanpakken weet. Zodoende liet hij - na de corruptie-affaire bij Groep de Mos - meteen alle resterende wethouders een integriteitsonderzoek ondergaan en zette hij recent met zijn opstel ‘Overpeinzingen onder de kerstboom’ ook nog even op een rij hoe de neuzelende gemeenteraadsleden zich in hun werk en in de omgang met elkaar zich zouden moeten gedragen. De grootste schreeuwlelijken lieten zich nu ook niet onbetuigd.

Maar ik vind het bijna jammer dat Remkes niet langer dan tot uiterlijk 1 juli waarnemend burgemeester wil blijven.