Asimah was een meisje zoals veel andere meisjes, ze hield van buiten spelen, van haar mooie armbanden en ze vertrouwde vermoedelijk op de buurvrouwen.

Op 6 december 1919 verdween ze. Moeilijk detail: ze droeg haar gouden armbanden ter waarde van 350 gulden. Dan hou je je hart al vast. En terecht.

Haar vader loofde een beloning uit van 500 gulden.

We zijn in Soerabaja.

Wat een schok moet dat zijn geweest. Ook al staan de kranten in die tijd vol met moord en doodslag. Ik bladerde door de maanden en dacht, er gaat geen week voorbij zonder moord, wat een tijd, wat een onrust.

En dat terwijl het jaar ervoor de Eerste Wereldoorlog eindigde. De Volksraad trad aan. Het ergste van de Spaanse Griep leek voorbij te zijn. Een tijd waarin menigeen liever naar de toekomst dan naar het verleden keek.

Misschien kwam roerige het door de overgangstijd- Indië werd moderner, in de Volksraad zaten nu ook Indonesiërs, een teken aan de wand.

De kranten schreven de kolommen vol en toch sprong de zaak van Asiamah er op een moeilijke manier uit.

Zeven jaar.

En geadopteerd door 'de Bombayer Desay, Kampoeng Noorbeek', een man uit India dus.

Overladen met dure juwelen, een prinsesje voor haar vader.

Wat gebeurt er, een van de juwelen duikt op in een pandjeshuis. De vrouw die de ketting aanbod, werd aangehouden. Ze zei dat deze ketting een geschenk van haar eigen vader was geweest. Bij deze man  werd geleidekijk duidelijk wat zich had afgespeeld.

“Van den halsketting wist hij niets af maar scherp verhoor vertelde hij dat zijn dochter op Maan- dag. 3 December jl. met een kinderlijkje, in een koffer geborgen, bij hem thuis was gekomen. Aanvankelijk zeide hij haar daarmede niets te maken te willen hebben, doch gaf later toestemming om het lijkje in de privaat te werpen: er werd naar gezocht en het lijkje werd gevon-den zonder hoofd.”

Het Weekblad voor Indië publiceerde foto's van de vrouwen 'voor wie de galg haast nog te goed is.' Dat stond erbij.

Op een dergelijke misdaad stond inderdaad de doodstraf.

Hiermee was het verhaal nog niet af. Het voorgaande is ontzettend, nu komt het

Ja, kassian ook die vader. Waarschijnlijk alleenstaand, van een moeder is geen sprake. Hij zoekt zijn recht via de krant en hoopt dat er een rechtszaak komt over de inzet van politie, hij wil getuigen - hij wil en wil. Maar hij is een man vol verdriet, wanhopig ook.

Het verhaal bleef bij me hangen, door die contrasten. Die liefdevolle vader. Die slechte buurvrouwen. Dat jonge meisje. Het deed me gewoon een beetje pijn.

En ik dacht, hoe kwetsbaar zijn we toch in ons bestaan, hoe snel kan het menselijk verhaal verdwijnen in de grote geschiedenis. Vooral als het over vrouwen en meisjes gaat.

https://www.indischeschrijfschool.nl