Het was gezellig en vooral informatief, de KNIL-bijeenkomst in Café Batavia van Bronbeek. Ik zag stamboeken van militaire voorvaders, overlegde wat er nu precies tijdens een expeditie gebeurde, gaf ad hoc advies en keerde huiswaarts met een vrolijke gedachte over de 90plussers.

Die was: ze zijn er nog, volop, en degenen die ik die middag sprak zijn ook tamelijk rebels ingesteld. Want ze vertelden de ene anekdote na de andere, vol verzet tegen de gedwongen digitalisering. Vooral het kwaad dat internetbankieren heet, moest het ontgelden. Ik hoorde een mooi verhaal over een man die principieel weigerde te pinnen en net als voorheen geld bij de balie op wenste te nemen. Pas toen hij dreigde met opheffing van zijn rekening, kon dat opeens wel. Ook sprak ik iemand - dichter bij de 100 dan bij de 90 - die nergens online te vinden was. Hij deed niet aan Instagram of aan Facebook en in mailen had hij geen zin. Iets missen? Nou, nee.

Die man bleef lang in mijn gedachten. Volgens Google bestaat hij niet. En toch was hij daar, in levende lijve, vrolijk en bereid om vragen te beantwoorden over het verleden waaraan hij herinneringen bezat.

Zo zag ik wat een vertekend beeld we hebben van de maatschappij. We denken dat alleen datgene bestaat, dat online te vinden is. Daarmee zien we de ofline wereld steeds minder. En daarin wonen de 90plussers.

Voordat u het zegt: genoeg 90plussers die prima kunnen mailen, die het leuk vinden om in Zoom rond te hangen en die soms ook een eigen website hebben. God bless them, zeg ik oprecht, en dat ze mij ook eens een mail sturen, bij voorbaat dank.

Maar dit gaat over de nieuwe onzichtbaren, degenen die buiten de digitale wereld willen blijven. Het is jaren geleden dat ik ze begon op te zoeken, en net toen ik een beetje op dreef kwam, begon het Corona-tijdperk. Af en toe kreeg ik een mail van een nazaat, dat de voorzaat was gaan hemelen en dan wist ik het: weer iemand gemist die nooit meer terugkomt.

Ik lees nogal eens dat de Eerste Generatie zowat is uitgestorven. Dat is dus onjuist. Ze zijn alleen in mindere mate online zichtbaar. Wel is het een generatie die op uitsterven staat, maar dat geldt ook voor u en mij, we zijn allemaal mensen van de dag. Dus heel voorzichtig denk ik weer aan het bezoeken van tehuizen, van ouderen, en aan hoeveel 100plussers er eigenlijk zijn, weet u misschien iemand?

https://www.indischeschrijfschool.nl