Die zondag was op vele manieren een dag om lang over na te denken. Internationale vrouwendag, regen na zonneschijn en in Amsterdam vond de Dag van de Opstand plaats, een protestdag vanuit de Indische gemeenschap.
In feite was het een protest tegen de achterstallige betalingen van soldij en lonen, maar gevoelsmatig kwam er meer bij. Op de talloze Facebook-filmpjes zag ik mensen met oude portretten in hun handen, dat toonde tientallen jaren van niet-gezien, niet-gehoord, niet-erkend worden, van de kille ontvangst in Nederland, de contractpensions, alles moeten terugbetalen en dan nog steeds wekelijks horen dat ze hier het verschil niet kunnen onthouden tussen Indisch en Indonesisch. Misschien snijdt dat nog het diepste: de onverschilligheid die daarin zit.
De Dag van de Opstand was uitstekend georganiseerd met toespraken, muziek, bekende en onbekende mensen en voor de ouderen waren er bankjes om op te zitten. Na de middag was de Bijenkorf ook nog open, dus beter kon niet. Alleen, wat nu?
Het interessante aan een demonstratie is nooit de demonstratie zelf. Het is wat erna gebeurt, of niet. Wat dat betreft, ben ik bloednieuwsgierig. Zowel de Indische gemeenschap als de overheid hebben in de afgelopen halve eeuw een taaiheid laten zien die niet gauw meer overgaat. De overheid gaat vergaderen en onderzoeken opstellen, er komen hoorzittingen en besprekingen, dat duurt heel erg lang, dusdanig lang dat er vanzelf weer wat oudere Indische mensen dood zijn gegaan, kwestie van tijd eer alle rechthebbenden zwijgen. Dat is de ene kant.
Nu de andere kant. Ik zie dat de jongere generaties in de Indische gemeenschap de pijn van hun ouders en grootouders vrijwillig dragen, en de jongeren zijn een stuk assertiever. Dus die zwijgen niet meer uit bescheidenheid, en evenmin rekenen ze op goede bedoelingen van een overheid. Zo lijken de partijen niet nader tot elkaar te kúnnen komen.
Stel nou eens, dat er alsnog een uitbetaling kwam. Even met mij meedenken, hoor. Dus alle soldij en salarissen: kassa, ook bij de nabestaanden. Dat is mooi. Wat gebeurt er een maand later? Dan komen andere vragen op. Zoals: was het wel terecht dat Indische Nederlanders zelf de kosten van die contractpensions moesten terugbetalen? Er waren pensionhouders die op hun huurders flink winst maakten. Dat doet ook pijn. Natuurlijk denkt u nu: houdt het dan nooit op? En dan zeg ik: voorlopig niet. De geest is uit de fles. Het zwijgen is voorbij.
https://www.indischeschrijfschool.nl