De smalte in ons land komt steevast tot uiting als het om geld gaat voor zaken waarbij geld eigenlijk geen rol mag spelen.

Een huis-aan-huis collecte ten bate van de kankerbestrijding of de stichting CliniClowns bijvoorbeeld. Geweldig dat particulieren dit doen. Ook dat die fondsen bestaan. Maar in feite zou slechts één partij hun kas moeten spekken en dat is het Rijk.

Ik vind het een aanfluiting dat dit in een welvarend land nog steeds niet gebeurt.

En nu weet ik wel dat er honderden goede doelen zijn die voor een vaste rijksbijdrage in aanmerking zouden moeten komen en ook dat in dat geval het eind misschien zoek is, maar je kan ook een prioriteitenlijst vaststellen. Een soort eredivisie met noodzakelijkheden.

En daarnaast moet je als provincie of gemeente een geldpotje in het leven roepen van waaruit hele logische projecten gefinancierd worden. En dan zonder morren. Ook niet als een geste, maar als een vanzelfsprekendheid. Een veerdienst bijvoorbeeld.

Ik ga niet roepen dat we het geld nu aan verkeerde zaken spenderen. Dat zou te makkelijk zijn. Maar in de grond van de zaak is het natuurlijk wel zo. Voor de prijs die de politie betaalt om op één ochtendje de Greta Thunbergs van de rijksweg te tillen moeten de collectanten van de Stichting Hartekind twee jaar de straat op. Ik bedoel maar.

Maar er zijn ook andere zaken. Ik geef als voorbeeld: de exploitatie van het fiets- en wandelaarspontje tussen Hoek van Holland en de Maasvlakte. Raar toch dat er eerst weer een hele discussie moet ontstaan over het nut van dat veer, en wie dan van dat nut profiteert, moeilijk, moeilijk, moeilijk, meestal ook nog vooraf gegaan door een duur en nutteloos onderzoek, en aan den einder niemand die in staat is om dat gezeur te voorkomen. Nederland op z’n smalst.

Het waterland Nederland dat niet in staat is om een lief en lullig veerpontje in de vaart te houden. Als je goed over nadenkt, ga je huilen of lachen. Of je ergert je een ongeluk.

Ik heb van heel dichtbij het amateurtoneel meegemaakt rond de autoveerdienst tussen Maassluis en Rozenburg. Een drama. Nu in miniatuurformaat volgt per oktober het mogelijke einde van een veerdienst waar vooral heel veel ouderen dagelijks plezier aan beleven: varen vanuit de Berghaven van Hoek van Holland naar Futureland. Exploitatiekosten? Een habbekrats. Geloof me in het kader van het geld dat aan andere zaken wordt uitgegeven: verwaarloosbaar. Niet alleen voor de gemeente Rotterdam. Ook voor de provincie. En voor het Havenbedrijf helemaal.

En toch is er weer een enorm gezanik wie van die drie nu voor de ouderen gaan betalen.

Langzaam maar zeker worden we een land waar we ons als Jongere Ouderen Unie voor schamen.