Oorspronkelijk wilde ik met ’t opruimen van mijn werkkamer in de eerste week van het nieuwe jaar beginnen; bij wijze van goed voornemen. Tot ik las over het Japanse ritueel Oosouji, dat ‘grondig schoonmaken’ betekent. In Japan is het gebruik om zoiets juist in de dagen vóór 1 januari te doen. Zodat je opgeruimd en met frisse moed het nieuwe jaar ingaat.

Dingen weggooien is niet mijn sterkste kant. Zonder nu al te veel uit te wijden over wat ik allemaal bewaar, durf ik wel te stellen dat in mijn aderen het bloed ≈ van een verzamelaar stroomt. Zo lagen in mijn werkkamer liefst negen jaargangen van Den Haag Centraal; de Haagse weekkrant die ik eind 2006 met uitgever Robert Conijn heb opgericht en waarvan ik tot eind 2015 hoofdredacteur was. Van de eerste twee 0-nummers - compleet met mijn handgeschreven kritische aantekeningen - tot aan het exemplaar waarin mijn naam uit het colofon verdween.

Wat moest ik nog met die lading oud papier? Zeker, er zit emotionele waarde aan. Den Haag Centraal was destijds mijn persoonlijke antwoord op de teloorgang van de Haagsche Courant; het dagblad waar ik begin 1974 - een halve eeuw geleden dus - als enthousiaste leerling-journalist begon en waar ik eind 2006 teleurgesteld de deur achter me dicht trok. Omdat de overname door dat ordinaire AD me heel slecht beviel. 

Mijn opruimwoede richt zich in eerste instantie op de laatste periode dat ik bij de weekkrant betrokken was. De grote blauwe papier-Kliko zit als snel voor een kwart vol. Maar dan kom ik bij de krant die verscheen, daags nadat we in september 2012 failliet waren gegaan. Ik voel weer het verdriet dat dit met zich mee bracht, maar ook de vreugde dat zoveel freelancers bereid bleken een paar weken gratis te werken om een doorstart mogelijk te maken. 

Schouwburg

Er zijn meer exemplaren die ik even apart leg. Zoals de krant die verscheen bij het 5-jarig bestaan, een jubileum dat we met een keur aan Haagse artiesten vierden in de Koninklijke Schouwburg. Allemaal traden ze om niet op, louter om de krant te steunen. Het valt me ook op hoeveel speciale bijlages we in de jaren 2011-2013 produceerden om extra advertentie-inkomsten te genereren.

Ik leg een exemplaar opzij waar op de voorpagina een trots rood ‘stempel’ is afgebeeld met ‘Oplage 18.000’ exemplaren’. Let wel het gaat om de oplage, oftewel de gedrukte hoeveelheid kranten. Dus niet het verhullende aantal lezers wat veel papieren media hanteren. Als er dan staat 20.000 lezers, omvat de feitelijk gedrukte oplage waarschijnlijk zo rond de 5000, omdat men optimistisch rekent dat elke krant door vier personen wordt gelezen.  

Nee, aan onze 18.000 exemplaren was niets overdreven. We hadden namelijk een deal gesloten met de toenmalige feest-wethouder Frits Huffnagel dat alle Haagse ambtenaren een half jaar-abonnement in hun kerstpakket kregen. En die 18.000 was een heerlijk lange neus naar AD/Haagsche Courant dat inmiddels in Den Haag nauwelijks meer dan 20.000 abonnees telde.

De kerstpakket-actie was overigens niet echt succesvol. Vanwege de privacy kregen we geen huisadressen, maar werden de kranten op ’t werk bezorgd. En dat verliep via de interne post - om het vriendelijk te zeggen - met wisselend succes. Na dat half jaar kregen alle ruim 8500 ambtenaren een aantrekkelijk aanbod, maar meer dan 50 jaarabonnees leverde dat niet op. 

UIT-magazine

Ineens sta ik met een krant uit 2010 in mijn hand, waar een aparte UIT-bijlage op magazine-formaat is bijgevoegd. Een uitbreiding die tot stand kwam onder de enthousiaste nieuwe directeur bij wie geld geen rol speelde. Of moet ik gewoon zeggen dat ‘Mama Krant’ een enorm gat in haar hand had? Nauwelijks negen maanden na haar komst, kondigde ze alweer haar vertrek aan. De baan viel haar te zwaar, ze hield geen privéleven over. 

Al snel bleek het om pure vaandelvlucht te gaan, waarbij ze ons met met vier ton rode cijfers over 2010 achterliet, terwijl ze ook het hele jaarbudget voor 2011 er al in februari van dat jaar doorheen had gejaagd.

Die stapels oude kranten openen een kluis vol herinneringen. Terugblikken op het jaarlijkse culinaire evenement Den Haag Centraal à la Carte met de 25 beste restaurants van Den Haag. Aan onze presentaties op het UIT-festival, de lezingen in de Koninklijke Schouwburg, het partnerschap met Den Haag Sculptuur, Movies that Matters, Het Nationale Toneel en The Hague Jazz. De tentoonstellingen die we organiseerden in het Haags Historisch Museum en de Openbare Bibliotheek. En uiteraard de verkiezingsdebatten in Theater aan het Spui.

Berliner

En dan kom ik aan bij de stapel kranten die net iets breder is. Het was de tijd dat Den Haag Centraal nog niet als tabloid verscheen, maar op het in Nederland ongebruikelijke Berliner-formaat. Het was die nèt iets grotere afmeting, waarmee we ons wilden onderscheiden. Simpelweg wat chiquer. Daartoe moesten we drukken in België, wat alleen al aan wekelijkse transportkosten aardig in de papieren liep. 

Naarmate ik dichter bij nummer 1 kom - de krant die op 18 mei 2007 door toenmalig burgemeester Deetman ten doop werd gehouden en diezelfde avond zelfs het NOS-journaal van acht uur haalde - valt het me steeds zwaarder de uitgaven in de papierbak te dumpen. Maar ik moet sterk zijn, want ik zie het stapeltje dat ik om sentimentele reden wil bewaren gestaag groeien.  

Als dan eindelijk de klus is geklaard, valt mijn oog op de verhuisdozen die bovenop de kast staan. Wat zou daar in zitten? Het blijken de dubbele exemplaren van Den Haag Centraal; eertijds door redactie-assistente Marianne keurig op volgorde ingepakt. De neiging is groot om er weer systematisch doorheen te gaan. Maar waarom? Het Japanse begrip Oosouji staat voor ‘grondig schoonmaken’. Laat ik dat dan ook doen. Doos na doos kiep ik een kleine 500 kranten ongezien in de kliko. De bak zit meteen tot aan de rand vol. Ik ga opgeruimd het nieuwe jaar in.