In deze coronastrijd heeft naar mijn overtuiging niemand de waarheid in pacht.

Als we nu gewoon eens met deze stelling beginnen, dan staat de deur voor een sterke inhoudelijke discussie meteen wagenwijd open. Maar nee hoor, de visies en overdrijvingen vliegen je om de oren. Allemaal aannames. Zeg dat er dan bij.

Van alle kanten worden mensen gepresenteerd als experts en hup, wéér een opinie. En ik twijfel echt niet aan de beste bedoelingen. Vaak ook niet aan een hoop expertises. Maar het blijven aannames.

Eén feit staat echter als een paal boven water: geloven is geen zeker weten. Met andere woorden: als je de durf hebt om je eigen twijfel toe te geven kan je nooit zo hard op je bek gaan als Hugo de Jonge dat soms is gegaan. Maar ik zeg er onmiddellijk eerlijk bij: ik benijd hem niet. En zeker Rutte niet. Want ze doen het met de kennis van anderen.

Als ik de beide kampen (voor/tegen) tegenover elkaar zie staan metselen ze onophoudelijke aan een steeds dikker wordende muur. Daarom is het fout als een minister zijn rug naar een democratische gekozen kamerlid keert. Zoiets doe je niet in Nederland, wat je ook van Baudet vindt. Bestrijd hem met de kennis van zaken die je op dat moment hebt en geef toe dat ook jij niet het monopolie op de waarheid hebt.

Maar vraag tegelijkertijd wel of ook hij wellicht bereid is om zijn eigen aannames niet als waarheid te verkondigen. Want: we weten het gewoon niet. Het enige wat we gezamenlijk doen is: zoeken naar oplossingen.

Ik kijk vaak naar Maurice de Hond en Vincent Everts….

Maurice is natuurlijk - wat je ook van hem vindt - een datadeskundige. Hij was ook de eerste die vertelde dat het grootste probleem ventilatie was en nog steeds is. Daarmee hadden naar zijn stellige overtuiging vorig jaar veel mensen in de verzorgingstehuizen gered kunnen worden.

Vaccinaties hebben voor veel verwarring gezorgd. Nu weer die Boosterprik.

Ik begrijp maar al te goed dat ouders hun kinderen beschermen. Logisch, want niemand geeft hun ook maar enige zekerheid en - hoe je het wendt of keert - deze kinderen hebben nog een hele lange weg te gaan.

Ik ben 73 en heb niet zo’n moeite met de risico’s. Maar mijn kleinkinderen hebben daar toch een hele andere mening over en dat mogen ze. Luisteren heeft dus nog nooit een oor geschaad!

Maar nogmaals: ook ik heb de waarheid niet in pacht.