Het kneep en gloeide in mijn buik en ik wilde dat het ophield. De huisarts duurde me te lang en bovendien, stevige medicijnen hebben altijd stevige bijwerkingen.

Ik wist iets beters.
Ananas.

Dat had ik geleerd van mevrouw Kloppenburg, de grote Indische kruidengeneeskundige. Ik stelde en stel een groot vertrouwen in haar, ook omdat ik haar min of meer leerde kennen door het schrijven van haar biografie.

Ananas, zegt mevrouw Kloppenburg, helpt bij de vertering.
Ideaal. Wel verse natuurlijk. Geen probleem.

Op de markt kocht ik een knoepert van een ananas, sneed thuis een forse schijf af en knaagde het weg.

Lekker spul.

Nog een schijf en nog een.

Maat houden is moeilijk voor mij.

Later die avond begon de buikpijn te wijken. Dat wel. Maar de 'vlugge vertering' die mevrouw Kloppenburg had beloofd, kwam ook.

Hopelijk zit u niet net te eten.

Dan heeft u mijn excuus.

Sinds de ananas-episode ben ik wat voorzichtiger.  Maar wat gebeurt?

Begin deze week hoestte ik.

Deze keer werd ik niet veel wijzer van mevrouw Kloppenburg. Ze heeft negen recepten in haar kruidenboek en de ingrediënten zijn me vreemd. Wie van ons weet nog wat-wat is? Leest u eens: “Voor hoest bij oud en jong is het volgende uitstekend. Neem het sap van de Djeroek-nipis, Sirih-kalk en een weinig Kajoepoetih-olie, hiermede wordt de borst en rug goed ingewreven. Om den hals doet men een natte, goed uitgewrongen doek en daar overheen een wollen doek of imitatieleer. Dit doet men vóór men naar bed gaat en met dien omslag gaat men slapen.”

Ja, wat dan? Het is wel honderd procent Indisch erfgoed.

Jaren geleden keek ik in een diepvrieskist die in Toko Semarang (Den Haag) stond. Ik zag een duisternis met vreemde vormen. En ik wist: wie hierin de weg weet, heeft belangrijke kennis.

Maar ook die toko moderniseerde en of de diepvrieskist er nog staat, durf ik niet te gaan onderzoeken. Dat is omdat ik mijn herinnering wil behouden.

Ik keek in de tweede druk van Indische planten en haar geneeskracht (1907) en vond negen recepten tegen hoest.

Er zijn kookschriften met recepten.

Er zijn geen obat-schriften met aantekeningen.

Of weet u nog iets?

Kennis is zo vergankelijk. Wat de ene generatie weet, is bij de volgende al aan het vervagen en de derde moet diep nadenken en komt tot niets. Zo vervaagt het erfgoed snel.

Daarom hoop ik dat u een obat-schriftje wilt beginnen. Met daarin wat u nog wel weet.  Dan kan de volgende generatie ermee verder.

https://www.indischeschrijfschool.nl