Harmonica (Charles Bronson) tuurt door de open deur naar buiten waar tientallen bouwvakkers zich in de brandende zon uit de naad werken. Hij zegt dat Sweetwater een mooie stad gaat worden. Dan wil hij weg, Once Upon A Time In The West heeft er ruim twee en een half uur op zitten. Maar Jill McBain (Claudia Cardinale) houdt zijn vertrek nog even tegen en krijgt met haar licht vibrerende sensuele stem de bioscoop muisstil. “I hope you come back someday…” Vrij vertaald: “Ooit kom je terug toch, Harmonica?”

Dan ontmoeten hun ogen elkaar. Achttien spannende seconden lang zien en horen we hem zwijgend twijfelen. We bevinden ons op het erotische kruispunt van hoop en verlangen. En hunkeren naar een happy end. Dat hij niet weg gaat, maar blijft. Bij Jill. Dat zou iedereen doen. Want god almighty, wat is zij een plaatje van een vrouw, een ongelofelijke spetter, zoals je mooie meisjes in het wokevrije 1968 nog mocht noemen, zonder meteen een proces aan je pantalon te krijgen.

Maar Harmonica is niet van huisje, laat staan van boompje en beestje. Hij draait zijn hoofd terug naar buiten. En slaat onze hartenwens in gruzelementen met het ergste antwoord uit de filmgeschiedenis. Hij herhaalt behoedzaam en cryptisch Claudia’s laatste woordje: “Someday.” Vrij vertaald: “Ooit, wie weet, misschien, je kunt nooit weten, we zien wel tegen die tijd.”

De wanhopige ogen van Jill vullen het doek. Wij pinken ook een traan weg en nemen een laatste handje popcorn. Hij gaat weg, hij gaat verdomme tóch weg, en laat haar alleen, de sukkel, helemaal alleen in het veel te wilde westen. En misschien, héél misschien komt hij terug. Ooit.

Die afscheidsdialoog uit de film kwam langs in mijn associatieve gedachten. Ik vernam dat Thomas Verheydt in Turkije gaat voetballen, op het tweede niveau bij Çorum FK. Dat scheelt ADO Den Haag veel doelpunten. Maar ook een smak geld, want ons Gouden Hoofd was een dure jongen. Hem laten gaan was een juiste beslissing van het management van de club. En als Ricardo Kishna hetzelfde pad bewandelt – daar is serieus sprake van – komt er nog meer geld vrij in de geelgroene kas.

Eén topper weg, misschien wel twee dus. Voetbaltechnisch gezien jammer, maar het maakt het werk voor de nieuwe trainer alleen maar makkelijker. Geen vedettes, geen veelverdieners, geen afgunst in de selectie. En bij de supporters ook geen verwachtingen. Gewoon geduld hebben en erop vertrouwen dat er over enige tijd weer een team staat dat kan meedoen om promotie.

En nu niet lachen, maar zou Thomas Verheydt ook nuttig kunnen zijn voor Oranje? Ronald Koeman, zelfde kleur haar, zelfde felheid, zelfde prestatiedrang, heeft spitsen nodig. Tussen 7 september en 21 november a.s. speelt het Nederlands elftal zes EK-kwalificatieduels. Ik zou zeggen: neem Die Rooie – zijn geuzennaam in Den Haag – mee. Al is het maar voor het laatste halfuur wanneer het aanvallend nog steeds hetzelfde gestumper is als de meest recente wedstrijden. Gooi hem erin en laat de Gakpo’s, Simonsjes, Berghuisjes en Dumfriesjes de ballen hoog voor de pot slingeren. Thomas zal het vertrouwen niet beschamen.

Hij is namelijk, net als Ricardo Kishna, een Hagenaar. En op Hagenaars kun je rekenen. Vraag je hem als ADO’er bijvoorbeeld: “Ooit kom je terug toch, Thomas?” Dan zal hij geen achttien seconden om de brij heen draaien en stamelen dat hij het nog niet weet. Maar meteen volmondig zeggen: “Ja, natuurlijk kom ik terug!”