Smaken verschillen, in meerdere opzichten. Op Instagram zag ik een post van Indo'sbelike over een nieuw iets bij Albert Heijn: boterhammen met gado gado.

Er waren meer dan 150 reacties, bijna allemaal afkeurend. Niet zozeer om de smaak, maar om het platte ervan. Een mooi gerecht als gado gado tussen het brood proppen, dat kon en dat  kan niet. Ja, dat vond ik eigenlijk ook. Soms is iets goed genoeg en beter maken, dat zorgt dan weer voor achteruitgang. Ik schreef er wat over en zette dat op de website van de Indische Schrijfschool, met de mededeling dat ik benieuwd was naar meningen.

Die kwamen.

Er was een frappant verschil met Instagram. Daar: zowat iedereen tegen. In mijn mailbus: bijna iedereen voor, en iemand schreef me ook dat ik nu wel erg doorsloeg wegens dat de Indische keuken altijd een mengkeuken was geweest.

Dat leek me ook een punt van discussie. Er zijn Indische koks, die er anders over denken en een strakke streep trekken: dit is een gerecht uit de echte Indische keuken, en dit niet. Anderen zijn weer van de fusie en alles-kan gedachte. Zelf kook ik niet (broccoli in een pan doen, dat mag geen naam hebben) maar ik vond toch, gado gado heeft de volmaaktheid bereikt.

Afblijven dus.

Er ligt misschien een diepere gedachte onder mijn nee. Die gaat over de wereld waarin ik wil leven. Wil ik op elke hoek van de straat een winkel met Nutella-pannekoeken of wil ik daar een boekenwinkel? Wil ik dat alles op elkaar gaat lijken, of hou ik ervan dat iets een dierbare eigenheid heeft? In mijn ideale wereld spelen alleen mensen met levenservaring krontjong; je hoort in de muziek iemand ziel immers - of het gebrek eraan.

Ik ben iemand die langs een nieuwe toko loopt en kijkt of wie er in staan, wat nergens een garantie voor is, maar wat toch een bepaald gevoel geeft. Hangen er portretten van oude tantes aan de muur, dan voel ik me gerust: hier weten ze het oude van toen nog, het is doorgegeven. Dat is mijn romantisch gevoel, ik weet het. Er kan best een neefje in die toko staan puur voor de commercie en zijn Hollandse vriendin kookt de sterren van de hemel. Met liefde, dat proef je dan.

Misschien gaat het uiteindelijk daarom. De liefde voor het oorspronkelijke. Die moet leidend zijn, niet de persoon, en gado gado tussen de boterhammen...