Paul is weer in ons midden. Op de dag af negentig jaar na zijn geboortedag (10 september 1935). Warm werd hij gisteren onthaald op zijn stilteplekje aan de Nieuwe Uitleg langs het Smidswater, daar waar ooit op zijn droombankje zoveel moois door hem is gezegd en geschreven. Terug van even weggeweest. Buurtschap 2005, massaal verenigd bijeen, eerde hem zoals dat de cultuur is hier bij ons in Den Haag: beschaafd en ingetogen.

Fier, lang en slank als hij was, staat hij daar nu weer, in brons gegoten en manshoog, 1.94. Ietwat ondeugend kijkt hij om zich heen. Richting het Maliestraatje. Naar de vogels, naar de bloemen, naar de eendjes in de gracht. Naar de Hagenaars en naar de Hagenezen. Naar voornaam en minder voornaam volk. Want Pieter Paulus van Vliet had iedereen lief. Hij was een flaneur die overal aanschoof.

Het indrukwekkende beeld van de cabaretier is een creatie van de meermaals gelouterde Haagse kunstenaar Loek Bos. Het kunstwerk mag inderdaad gezien worden. Bos maakte het op verzoek van de stichting ‘Een beeld voor Paul’. Lidewij mocht het onthullen, ze deed het bescheiden en stijlvol. Paul van Vliet overleed 26 april 2023. Hij werd 87 jaar. Zijn laatste rustplaats heeft hij gevonden op Oud Eik en Duinen.

Als er iemand in onze Residentie een mooi standbeeld verdient voor zijn gehele oeuvre is het wel Paul van Vliet. Het beeld zou eigenlijk overal passen in de stad. Aan de Denneweg. Voor de Koninklijke Schouwburg. Voor Pulchri Studio. Op het schelpenpad op het Lange Voorhout. Tussen de krokussen voor Hotel Des Indes. Op zijn geliefde Scheveningen. Het werd ten slotte de Nieuwe Uitleg, tegenover het grachtenpand aan het Smidswater dat hij jarenlang bewoonde met Lidewij.

Het was zo’n dag, tweeënhalf jaar geleden, waarvan ik stilletjes hoopte dat die nooit komen zou. Altijd blijmoedig, vol levenslust en gezegend met die gedistingeerde Haagse humor en die zeldzaam sonore stem dichtte ik hem aan de zijde van Lidewij in zijn stad, in zijn Buurtschap 2005 een eeuwig leven toe. Tegen beter weten in natuurlijk.

Paul is weer thuis nu. Zie het standbeeld, kijk ‘m even in de ogen en misschien, droom je dan, misschien begint hij dan zelfs weer, net als vroeger, tegen je te ‘ouwehoeren. ,,Want er is zoveel nog niet gezegd. En er is zoveel nog niet geschreven.’’

Den Haag zonder Paul van Vliet.
Kan dat eigenlijk wel?
Nee.
Dat is welhaast onbestaanbaar.

Zoals Paul - zo zijn er niet veel.