Ik had naar de reünie van lagere school mijn rapport meegenomen, maar toen ik het liet zien, begrepen ze niet dat ik dat durfde.
Bij nader inzien had ik het inderdaad beter eerst even in kunnen kijken, maar gelukkig stond een even oud meisje het naast me meteen weer ouderwets in haar broek te doen van het lachen, dus er was godzijdank na drie generaties niks veranderd.

Ik volbracht de lagere school in de zes afgesproken jaren. Dat kon niet van iedereen worden gezegd, want er hing de hele middag een meedogenloos kaartje om je nek met je naam en twee jaartallen. Het eerste gaf aan wanneer de leerplicht begonnen was en het laatste zei onomwonden alles over je vorderingen. Je kon elkaar zodoende godsonmogelijk straffeloos passeren. Er waren erbij die bleken bij nader inzien elf jaar over de basisstudie te hebben gedaan en liepen de hele middag voor lul.

Aanvankelijk dacht men dat het kaartje slechts bedoeld was om de herkenning te bespoedigen. Pas later kwamen de nadelige bijwerkingen en toen pasten sommigen met eigen pen een valse correctie toe. Eén liep er zelfs rond met de toevoegingvan het eindjaar: plus minus. Die vond ik de origineelste.

Reünies zijn aangenaam, want je spreekt elkaar aan op een gezamenlijke herinnering. De actualiteit speelt geen rol. De veranderde wereld is buiten gelaten. Alles tussen nu en toen werd reukloos. Maar dat is tevens het gevaarlijke aan zo’n reünie. Ik zag bijvoorbeeld hoe een oud jongetje heel spontaan, in een reflex van opborrelende kinderliefde, in het voorbijgaan, een somber kijkend oud meisje een tikje gaf op haar achterste. Daar knapte ze zienderogen enorm van op. Maar het had na drie generaties ook in het verkeerde keelgat kunnen schieten. Zoiets blijft een waagstuk.

De aanraking was een wederzijds jeugdkenmerk. Het had met een ongewenste intimiteit niks van doen. De intimiteit bleek bij nader inzien juist zeer gewenst. Ze fleurde er zelfs zó van op dat je kon zien dat ze er eigenlijk voor gekomen was. Zelfs met een blinddoek voor had ze waarschijnlijk geweten wie er verantwoordelijk voor was.

Bij reünies op kinderbasis hou je dat ook niet tegen. De tijd staat gewoon even stil. Maar dat zul je helaas actuele extreem linkse huilmeisjes zoals Anne Fleur Dekker nooit aan haar verstand kunnen brengen.

Het is me van mijn lagere schoolklas overigens altijd feilloos bijgebleven we het domst en wie het knapst was. Drie gerenaties terug was dat ook het enige wat telde. En wat me me na al die jaren opviel was dat de domsten van destijds nu met de knapste limousines het straatje waren komen inrijden. Een prachtige camouflage van een jeugdig opgelopen achterstand. De herrijzenis in vol ornaat in beed. Jammer dat het kaartje om hun nek roet in het eten gooide.