Schrijf het op

“Maar ik heb geen talent om te schrijven,” zei de mevrouw. “Dat is een voordeel,” zei ik, “want talent maakt lui. Mensen zonder talent zijn kritischer op zichzelf.”

Dat weet ik, omdat ik zelf een mens zonder talent ben. Ik leer graag, dat wel, ook al gaat het in de praktijk van vallen en opstaan. Toen ik aan mijn allereerste boek begon, wist ik niet hoe zoiets moest. Alleen dat ik het wilde. Gelukkig waren er mensen die me advies gaven en zo kwam het boek af, en nog op tijd ook. Daarna begon ik aan weer een nieuw boek en sindsdien is dat mijn leven, min of meer. Het ene boek na het andere. En mensen leren hoe zij hun boek kunnen schrijven. Want dat is geen aangeboren kennis.

Daarom heb ik vier jaar geleden de Indische Schrijfschool in het leven geroepen: om anderen te helpen. Ik geef een deel van mijn kennis gratis weg, en dat doe ik onder andere in workshops via het internet. Begin mei weer. Dan hou ik een online spreekuur voor iedereen die wat hulp kan en wil gebruiken bij het schrijven van een levensverhaal.

Elk levensverhaal telt mee, maar de levensverhalen die voortkomen uit een Indische achtergrond, tellen dubbel mee. Want die zijn net iets harder nodig in een Nederland dat het Indische verleden gereduceerd heeft tot een verhaal over de oorlog. Net of er daarvoor geen mensen leefden, die een gezin hadden, die boeken lazen, naar het museum of de bioscoop gingen, zich zorgen maakten of van het leven genoten. Gewone levens zijn het interessantste. Daaruit leren we het leven van toen kennen. Schrijf het op. Denk niet dat er altijd tijd genoeg zal zijn.

Ik heb een aantal jaren met mijn grootmoeder gecorrespondeerd. Waarover ik moest schrijven, wist ik nooit goed. En zij misschien evenmin, want ze vertelde nooit over datgene, wat ik nu het liefste zou willen weten. Ik stelde de vragen niet, omdat ik er niet op kwam. Nu wel, maar mijn grootmoeder is er niet meer. En eerlijk waar, ik had er ik weet niet wat voor willen geven, als zij haar levensverhaal had opgeschreven. Misschien lijk ik wel meer op haar dan ik nu weet. Maar zij dacht vast, wat heb je daar nu aan.

En zo vergaat het ook anderen.

De een vraagt niet. De ander schrijft niet.

Tot het besef komt: proberen kan ik het altijd.

Doe dan mee met de workshop.

https://www.indischeschrijfschool.nl