Echte voetbalsupporters schijnen de hele wedstrijd te moeten staan. Vraag me niet waarom. Maar of je nu bij ADO of bij Feyenoord bent, de harde kernen staan de volle negentig minuten. Ook al heeft de tribune gewoon stoeltjes. De èchte fan staat vóór het stoeltje in het looppad.

Van die enkele keer in mijn jeugd dat ik met mijn vader een voetbalwedstrijd bezocht, herinner ik me dat we staanplaatsen hadden. Dat waren vakken zonder stoeltjes, met stalen buizen waar je tegenaan kon leunen. Die plekken waren aanmerkelijk goedkoper. Niet alleen omdat de club geen zitjes had hoeven aanschaffen, maar natuurlijk ook omdat er aanmerkelijk meer mensen in een sta-vak pasten.

De laatste keer dat ik een soortgelijk sta-vak zag, was in een aftands theater in Londen waar een Bollywood-musical speelde. Achterin de zaal had je over de volle breedte metalen balustrades met staanplaatsen. Het geurde er stevig naar kerrie, want het vak werd vrijwel uitsluitend bevolkt door bezoekers met ‘roots’ in India en Pakistan.

Rugpijn

Niet alleen vanwege die penetrante kerrie-geur was ik blij dat ik gewoon een zitplaats dicht bij het podium had. Ik hou op z’n tijd best van kerrie, maar ik hoef 't niet twee uur achtereen te ruiken. Bovenal heb ik echter een pest aan langdurig staan. Na pakweg twintig minuten krijg ik rugpijn en na nog eens twintig minuten dient zich een irritante tinteling in mijn bovenbenen aan. Het enige dat dan helpt is om weer een tijdje te gaan zitten.

Alleen al om die reden heb ik nooit overwogen ADO-seizoenskaarten te kopen voor een vak waar iedereen staat. En dat is jammer, want Midden-Noord - oftewel vak O - ligt op de beste plek: meteen bij de middenlijn. Bij de bouw van 't nieuwe stadion in het Forepark had de ADO-directie de harde kern oorspronkelijk ook op een korte zijde achter het doel gedacht. Die kaarten zijn aanmerkelijk goedkoper. Maar slechts een deel van de hooligans liet zich daartoe verleiden. 

Er ontstond daarop een tweedeling in de harde kern. Een beetje zoals je voor economy of business class vliegen kiest. Voor de creativiteit van de spreekkoren bood het echter onverwachte mogelijkheden. Dan scandeert Midden-Noord: “We zijn kampioenen!” Waarop de Aad Mansveld-tribune reageert met “We komen uit Den Haag”. Midden-Noord weer: “Die gele en die groene”. Gevolgd door “En we winnen weer vandaag”. Hoewel het aan dat winnen nogal eens ontbreekt, volgt na die laatste strofe in totale samenzang “En van je hela-hola, hela-hola-la.”

Wanna-be-hooligans

Zittend in een aan O grenzend vak genieten mijn twee zonen en ik al vele jaren van deze muzikale clubliefde. Maar sinds afgelopen najaar voltrekt zich iets minder leuks. Zeg maar gerust irritants!  Steeds meer gastjes willen een beetje bij Midden-Noord horen. Deze wanna-be-hooligans schaffen bij Zeeman een zwarte hoodie aan, schurken zoveel mogelijk tegen vak O aan… en blijven vervolgens de hele wedstrijd staan. 

De ellende is dat als je in de buurt van zo’n groepje zit, je geen pest meer ziet. Dan heb je de keuze tussen ook gaan staan of opschuiven, zover mogelijk bij vak O vandaan. En het kwaad verspreidt zich als een soort virus. In de afgelopen maanden is een steeds groter deel van het vak 'gekaapt' door staande supporters. Eerst werd ik alleen steeds meer naar de andere zijkant ‘gedreven’, maar dat biedt inmiddels geen uitkomst meer. Ik moet nu steeds hoger een plek zoeken.

Zonder dat we ooit met elkaar hebben gesproken, is één steward mijn heldin geworden. Een vriendelijke vrouw in geel hesje, die zonder een spoortje van vrees de namaak-hooligans tijdens de wedstrijd toeschreeuwde dat ze moesten gaan zitten. Met brede armgebaren maakte ze duidelijk dat het niet de bedoeling is om hier te staan. Dat ’t hinderlijk is voor mensen zoals ik; supporters, die alleen even willen staan als ADO ’t veld opkomt en we stadion-breed ‘Oh oh Den Haag zingen’. 

Die aardige vrouwelijke steward heeft inmiddels de strijd opgegeven. Aanvankelijk vond ze wel gehoor, maar er is altijd wel een halsstarrige lul die stuurs voor zich uitkijkend in zijn eentje blijft staan. En dan kunnen degenen op de rij achter hem ook niet anders. De neiging om iets naar zo iemands kop te gooien, weet ik tot nu toe gelukkig te onderdrukken. Want ze zijn allemaal jonger, groter en waarschijnlijk veel sterker dan ik.

Hillborough

Ik dacht dat sinds de Hillborough-ramp (15 April 1989) met 97 doden de sta-tribunes in Nederland - of zelfs in heel Europa - niet meer mochten. Maar ik lees bij Wikipedia dat sinds enkele jaren in diverse stadions weer sta-vakken zijn toegestaan. Bij Ajax, Feyenoord, PSV, Heerenveen, NEC, Go Ahead en NAC is het al zover. 

Zou het helpen als ADO ook echte sta-vakken in het leven roept? Dus gewoon alle stoeltjes daar weghalen, wat dranghekken vastschroeven en veel meer mensen in dat vak proppen. Dat geeft die meelopertjes ’t gevoel serieus bij de harde kern te horen en ik kan lekker blijven zitten. Maar als ik op tv zie hoe bij Feyenoord inmiddels de hele eerste ring in de Kuip 90 minuten lang staat, heb er een hard hoofd in dat mijn idee iets uithaalt.

Daarom laat ik nu diverse scenario’s door mijn hoofd laten gaan. Wij kunnen seizoenskaarten kopen voor één van de hoekvakken of voor de familietribune. Dat is ook  goedkoper, maar de zichtlijnen zijn wel een stuk minder. Of overstappen naar de andere lange zijde, waar je tegen de hoeken aan ook nog enigszins betaalbare plaatsen hebt. Maar ja, dan leun je tegen die ongezellige vakken van de businessclub aan. Toeschouwers die  vooral naar de wedstrijden komen om zakendeals te sluiten.

Of we kunnen - nu ESPN heeft beloofd alle Keukenkampioen-wedstrijden uit te zenden - de wedstrijden comfortabel thuis op de bank bekijken. Dat scheelt meteen een flinke sloot geld. En mijn eigen koffie is ook aanmerkelijk beter te drinken dan die in het stadion.