Sinds enige tijd volg ik op mijn iPhone AD.nl Den Haag Vandaag. Deze ‘nieuwsbrief’ ontvang ik dagelijks gratis. Ik vermoed omdat ik een abonnement heb op de Volkskrant; eveneens een uitgave van De Persgroep (vanwege de slechte honorering van freelance journalisten en fotografen ook wel De Uitpersgroep genoemd). 

Ik heb een complexe relatie met AD Haagsche Courant. Ruim 32 jaar was ik als journalist met trots verbonden aan de Haagsche Courant. Maar toen dat platvloerse volk uit Rotterdam de tent in Den Haag overnam, was het niet langer mijn krant en ben ik er eind 2006 met een flinke zak duiten en nog veel meer tranen in de ogen vertrokken. Sindsdien heb ik nooit een AD Haagsche Courant gekocht. 

Voor die gratis dagelijkse nieuwsbrief van het AD moest ik me per e-mail opgeven. Al diverse keren heb ik overwogen me weer af te melden. Er is in hun nieuwsselectie bar weinig dat me boeit. Soms roepen de berichten meer vragen op dan ik antwoorden krijg. Ook Sjaak Bral - altijd al vermakelijker op de radio dan in het geschreven woord - heeft voor mij z’n beste tijd gehad. De reden dat ik toch lid blijf, luidt simpelweg Leo van der Velde. 

Dit behoeft nadere uitleg. Leo van der Velde wandelde een kleine veertig jaar geleden bij de Haagsche Courant binnen als correspondent voor de randgemeenten. Dat ‘correspondent’ klinkt mooier dan ’t was, want in feite kwam het erop neer dat enkele mensen die een beetje foutloos Nederlands konden schrijven - tegen een bescheiden vergoeding - ’s avonds bij de gemeenteraden van Rijswijk, Voorburg, Wassenaar of Leidschendam gingen zitten en daar dan verslag van deden in de krant. Lang hielden ze dat doorgaans niet vol, want als er iets strontvervelend kan zijn, zijn het wel gemeenteraadsleden en hun vergaderingen.

Maar Leo bleek een volhouder. Naast zijn vaste baan op een ministerie ontwikkelde hij zich tot veelzijdig medewerker van de krant. Nergens haalde hij zijn neus voor op, zelfs niet voor die vreselijke society-rubriek, waarin de zogenaamde fine fleur van Den Haag zonder een spoortje ironie veren in de reet gestoken kreeg. Onze wegen kruisden elkaar wel eens op een party. Dan zag ik hoe sommige van die zelfingenomen ijdeltuiten misprijzend keken als Leo in zijn leren jasje tussen de smokings en avondjurken opdook. Maar als ze bij hem op de foto mochten - dat doet hij er ook nog zelf bij - was zijn afwijkende outfit al snel vergeven. 

Voor al deze society-verrichtingen van Leo van der Velde heb ik me natuurlijk niet bij AD.nl Den Haag Vandaag aangemeld. Maar wel voor zijn ‘Lieve Rachel’. Wekelijks schrijft Leo van der Velde namelijk een brief aan zijn inmiddels 7-jarige kleindochter. Daarin vertelt hij de kleine Rachel over het Den Haag van zijn jeugd. Het zijn absolute pareltjes. Een feest van herkenning voor iedere 60-plusser met een verleden in de Hofstad. Maar bovendien zo liefdevol opgeschreven. 

Maaike Kraayeveld

Terwijl mijn oud-collega’s in het zweet des aanschijns hun brood verdienden, lag ik de maand juni - veelal met een smakelijke Aperol Spritz - aan de rand van het zonovergoten zwembad in Italië. Op mijn telefoon volgde ik de ontwikkelingen van het pensioenakkoord tot aan het klimaatakkoord. Dat is een heel gedoe, want mobiele telefonie, internet en wifi staan op het platteland van Umbrië nog in de kinderschoenen. Heus, op de Filipijnen of in de binnenlanden van Maleisisch Borneo is de digitale infrastructuur beter.

Zodoende bleef ik weg van NOS.nl en andere ‘zware’ downloads. Ik koos vooral Teletekst. Wanneer door kennelijk gunstige omstandigheden ineens een hele reeks e-mails binnen floept - en ik ze waarachtig ook nog kan openen - zit daar niet alleen de e-paper van Dagblad070, maar ook AD.nl Den Haag Vandaag bij. Ik lees dat verslaggeefster Maaike Kraayeveld de Jan Paul Bresser-prijs heeft gewonnen, een charmante huldebetuiging voor onderscheidende Haagse journalistiek. 

Dat ontroert me. Niet alleen heb ik Maaike in 1979 hoogstpersoonlijk bij dagblad Het Vaderland weggeplukt om bij de HC te gaan werken, ik heb Jan Paul in 2002 - na publicatie van zijn boek ‘Jaren van verbeelding’ - met veel moeite overgehaald columns voor de Haagsche Courant te gaan schrijven. Alles valt ineens samen en ik stuur Maaike een enthousiaste felicitatie.

Leo en Rachel 

Ik grijp ook meteen de kans om Leo’s ‘Lieve Rachel’ te lezen. Wat mij betreft had hij die Bresser-prijs al jaren geleden moeten krijgen. ‘Ga je dood opa, dat wil ik niet!’, luidt de kop boven de eerste van een paar Lieve Rachel-afleveringen die ik nog niet tot mij heb genomen. Ik schrik me rot. Leo beschrijft de problemen met zijn hart. Het had niet veel gescheeld of dit was zijn laatste stukje geweest.

Maar gelukkig zijn er nadien weer nieuwe Lieve Rachels verschenen. Die kan ik niet allemaal consumeren, want het zijn Premium-artikelen en daarvan mag ik er slechts drie gratis per maand lezen. Anders moet ik een abonnement nemen en daar pieker ik niet over. Ik keer terug naar het bericht over de Jan Paul Bresser-prijs, die meteen voor het laatst blijkt te worden uitgereikt. De journalistieke onderscheiding die de geest van Jan Paul levend moest houden, is overgenomen door de Hofstadpas: een kortingskaart van zorginstelling Florence en coöperatie De Volharding. 

Het was chic geweest als de nieuwe sponsor - ogenschijnlijk begaan met de lokale journalistiek - gewoon die naam Jan Paul Bresser-prijs had gehandhaafd. Maar tabee Jan Paul, de nieuwe prijs heet nu Hofpas Haagse Persprijs en dient natuurlijk vooral ter bevordering van de naamsbekendheid van de zoveelste voordeelpas. De prijswinnaar wordt daarmee voor een schamele 1500 euro van onafhankelijk journalist tot figurant in een goedkope marketingactie. Dan kun je beter te maken hebben met de AKO literatuurprijs of desnoods voetballen in de Keukenkampioendivisie.

We leven in een tijdperk van ‘branding’ en sponsoring. De samenleving verAmerikaniseert in hoog tempo en ook de van oorsprong socialistische coöperatie De Volharding schuwt al een tijd de kapitalistische mechanismen niet. Voor een nette uitvaart is Jan met de Pet bij De Volharding (CUVO) lang niet altijd meer 't voordeligst uit.

Maar gelukkig kan elke arbeider met een Hofpas nu wel in de bijbehorende webwinkel voor €149,95 een rieten boodschappenwagentje aanschaffen. Exclusief verzendkosten!