Volg je gevoel, zegt iedereen en zo kwam het dat ik in Semarang bijna een huis kocht dat omgerekend tegen het miljoen euro liep. Dat geld had ik niet. Maar als mijn gevoel toch 'ja' zei?

Het huis was niet groot en in slechte staat maar wel veelbelovend. De grond waarop het stond was feitelijk een klein terrein en de locatie gold als uitmuntend: aan de voormalige Bodjongweg. Op stand, tenminste anno 1914. Toen woonde de Indische kruidengeneeskundige mevrouw J. Kloppenburg-Versteegh daar. Ik bezit een foto waarop ze, gekleed in sarong kabaja, op het achtererf staat. Dus toen ik er was, wilde ik ook naar het achtererf. Twee buurmannen openden het hek, keken elkaar eens goed aan en begonnen met de verkoop van het huis aan mij.

Die was eigenlijk bij voorbaat een succes. Het huis kende ik dankzij de verhalen van kleinzoon Fred Kloppenburg, die er als kleuter in had rondgewandeld. Dus ik kon er rondlopen of ik er altijd al geweest was. Daarbij: in een huis wonen waar ooit mevrouw Kloppenburg had gewoond, dat trok me aan als een magneet. Een beetje verbouwen, dan had ik iets, ik zag het meteen, net of het idee me werd ingegeven. Dit moest een cultureel centrum wonen, om Nederland en Indonesië hechter te verbinden. Dus ik zou schrijvers en kunstenaars uitnodigen voor een verblijf. Zelf had ik aan een paar kamer genoeg. "Kost dit?" vroeg ik aan de buurmannen. Van dat miljoen schrok ik toen niet meer. Ik kreeg de bouwtekeningen mee om in het hotel te bestuderen.

Net of ik daar verstand van had.

Het was de eerste keer dat ik in Semarang kwam en eerlijk waar, toen de auto de stad inreed, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik keerde terug, al was ik er nooit geweest. Hoe kan zoiets? Waarom was ik overstuur toen ik hoorde dat het Europees kerkhof geruimd was? Waarom vond ik het een teken van gene zijde dat juist het huis van mevrouw Kloppenburg mij te koop werd aangeboden?
"Ik moet erover nadenken," zei ik tegen de buurmannen met mijn laatste restje realiteitszin.

Weer terug in Nederland overlegde ik hier en daar. Iedereen wist het zeker: niet doen. Het zou voor mij een te groot en onoverzichtelijk project zijn. Het huis kocht ik niet, wat me nog steeds aan het hart gaat. Mijn gevoel zegt nog altijd ja, en toch is het beter zo. Vermoed ik.

https://www.indischeschrijfschool.nl