Een kleine vier jaar geleden waren Willem Post en ik in de studio van onze gezamenlijke vriend Ton Wienbelt, grafisch topontwerper in Den Haag. Willem is Amerikadeskundige en de beste die we in Nederland hebben. De tweekamp tussen Hillary Clinton en Donald Trump was een formaliteit, wisten alle polls en Willem zeker. Amerika zou voor het eerst een vrouwelijke president krijgen. Bovendien kende Willem Hillary persoonlijk en zie dan nog maar eens kans om objectief te blijven. Ik was en ben anti-Hillary. Eng mens, hautain, ietsje teveel van zichzelf overtuigd. Lang verhaal kort: Willem en ik wedden om een mooie fles wijn wie zou winnen. Een stevige handdruk bezegelde de afspraak.
De rest is geschiedenis. Na een enerverend verkiezingsetmaal bleek de underdog te hebben gewonnen. En toen brak de pleuris uit. Want waar Barack Obama in no-time de sympathie van de hele wereld had veroverd, joeg Trump diezelfde wereld in nog minder tijd tegen zich in het harnas. Met wapens als een grote bek, weinig geduld, een perfecte traptechniek waar het heilige huisjes betreft, doofheid veinzend voor tegenspraak, snel beslissen en vooral doen wat hij vindt dat hij moet doen. En het belangrijkst: de media op hun plaats zetten. Waar die jaren lang in de zak zaten van de Clintons en Obama’s en vice versa, zette Trump ze meteen buitenspel. Het gevolg was de hetze die tot en met vandaag aanhoudt, de media kunnen Trumps bloed wel drinken. Hun chronische fakenieuws moeten we dus niet serieus nemen. Maar doen dat helaas wel, want veel mensen, vooral ook in Nederland, geloven alles wat ze lezen, zien en horen.
Ik heb nog niet aan Maurice de Hond gevraagd of hij het wil onderzoeken, maar ik denk dat ik wereldwijd de grootste fan en bewonderaar van Donald Trump ben. Vooral omdat hij geen politicus is, maar zakenman. Politici kunnen een doodziek land niet genezen. Zakenlui wel. Vooral als ze zoals Trump meedogenloos en spijkerhard zijn, soms grensoverschrijdend en normloos. En niet, zoals wij ze in ons eigen land in overvloed hebben, zalvend, nagemaakt, gluiperig en ondeskundig.
Na acht jaar wanbeleid van de regering Obama zit de helft van Trumps herstelwerkzaamheden erop. Met vallen en opstaan, zeker. Met blunders en schandalen, ook waar. Maar vooral met succes. Corona is al enkele maanden het zand in zijn motor, maar hij blijft gas geven. De komende vier jaar gaat hij zijn karwei afmaken en zal America inderdaad weer Great Again zijn.
Volgt er weer zo’n spannende strijd als met Hillary? Met Joe Biden? De vraag stellen, is hem beantwoorden. Dat deze nobody überhaupt meedoet, zegt al genoeg. De Democraten zijn diep in hun hart ook tevreden met Trump. Over vier jaar als het land weer op orde is, zien ze wel weer. Tenzij.
Tenzij ze de enige kandidaat naar voren schuiven die wél serieuze tegenstand kan bieden. Michelle Obama. Een vrouw en nog een donkere ook. Mateloos populair en nog mediageiler dan haar man. Van politiek heeft ze geen dime verstand, maar Trump heeft aangetoond dat zoiets niet hoeft als je president van Amerika bent. Doen de Democraten dat niet, dan is een verkiezingsstrijd niet eens nodig en wordt het voor Trump een walk-over.
Over vier jaar is hij 78 en Amerika weer gezond. Hij kan dan onze kant op komen om Europa te reorganiseren. Brussel en Straatsburg op een zakelijke manier ontbinden. Een sterfhuisconstructie bedenken en realiseren. Negentig procent ontslaan van de opvreters die daar werken. Ervoor zorgen dat de landen in Europa nog wel samenwerken, maar alleen als ze dat zelf willen. Wat een geld zullen we overhouden, ik kan er bijna niet op wachten.