Ik zit verborgen op Twitter. Dat is laf, maar als ik voluit mee zou doen in dat intelligentemensenreservaat zou ik binnen een week op straat van twee kanten worden beschoten. Nu kijk ik onder een vals naampje zelfbeschermend zwijgend mee hoe hotemetoten zichzelf op de brandstapel hijsen om een dag later door tegenstanders in de fik te worden gestoken. 

Sander Schimmelpenninck vindt dat bijvoorbeeld lekker. Hij schrijft dan als verwend kasteeljongetje dat ie de schurft heeft aan het oerconservatisme en dan kan ik er de klok op gelijk zetten wanneer hij in repliek voor paardenlul wordt uitgemaakt. Waarop Sander zich kwetsbaar opstelt en retweet: had ik die maar. En dan zijn we precies bij de kern van het probleem, want twitteren doe je alleen als je hevig aan jezelf twijfelt. Daarom zitten er ook zoveel politici, klimaatwetenschappers en ex-Rotterdamse wethouders op dit medium.

Twitter lijkt voortgezet kinderspeelgoed maar is bedoeld als bijles om het opgelopen jeugdgebrek aan lef te kunnen compenseren. Ik heb het nu alleen even over mannen, want zelfs na 50 jaar huwelijk heb ik van vrouwen geen verstand. Twitterende mannen hebben zich weliswaar voorbeeldig suf gestudeerd, maar in de kroeg, op de markt of in de voetbalkleedkamer blijken ze niet opgewassen tegen de snelheid en humor van zes jaar lagere school en nog twee mislukte jaren mavo. Dat is het moment waarop ze kleine zinnetjes gaan schrijven. Als zingeving voor hun functie. Tenminste dat zeggen ze thuis. In werkelijkheid als rehabilitatie voor het hoongelach in de voetbalkleedkamer omdat ze week in week uit naar een minderwaardigheidscomplex zijn gedoucht.

Laatst liet ik een bekend politicus in het voorbij gaan een oud portret van zichzelf zien. Ik zei niks en liep door. Het was een dag nadat ik me weer eens zwaar had geërgerd aan een van zijn on-nederlandse standpunten. Op de foto had hij zijn haar nog achterover gekamd dik in de stijfsel. Het was de tijd dat hij geen behoorlijke verkering kon krijgen. Sinds die herinnering zit hij op Instagram. Van de week liet hij daar een onschuldig vakantiekiekje zien. Haartjes uitgedund. Ik heb meteen een duimpje gestuurd. Per slot van rekening was het Kerstmis.

Ik bedoel maar: twitteren is die egootjes best af te leren. Als je hun achilleshiel maar raakt.