Al vanaf hun start in de jaren ‘60 volg ik Pink Floyd op de voet. Dankzij Ad Visser. Hij draaide op de radio nummers van de Engelse groep. Ik was meteen verkocht. De rest van mijn school niet. Oké, bas, gitaar, drums, toetsen en vocals, dat was nog te begrijpen. Maar vogeltjes, krekels, potten en pannen, een trein die in de linkerbox komt binnenrazen en via de rechter weer verdwijnt? Wat had dat in godesnaam met muziek te maken?
Mijn in meer dan een halve eeuw opgebouwde collectie audio, video en literatuur van en over Pink Floyd kan bij een veiling een leuke middenklasser opleveren. Maar betekent dit dat ik nog steeds bewonderaar ben en geen kwaad woord over hen wil horen? Niet in het minst. O zeker, het oude groepswerk laat ik nog altijd langs komen op lp en cd, want ik ben van de tradities. Maar het nieuwere werk heb ik in de ban gedaan. Met name het solowerk van Roger Waters.
Roger Waters en Roger ‘Syd’ Barrett waren in de oertijd de pijlers onder de groep, samen met toetsenist Rick Wright en drummer Nick Mason. Niet veel later kwam David Gilmour erbij, de beste gitarist ter wereld ooit. Hij was de ontbrekende schakel, dankzij hem kon de conceptuele genialiteit van bassist Roger Waters ook muzikaal expanderen tot de absolute wereldtop. Wat zegt u, Hendrix, Clapton, Knopfler, Van Halen, Page, May, McGuinn, The Edge, Richards en nog een paar dozijn gitaarvirtuozen, die konden er toch ook wel wat van? Zeker. Maar niemand komt in de buurt van David Gilmour. Hierover met mij discussiëren is zinloos.
Roger Waters dus. Conceptueel en compositorisch onovertroffen. In z’n eentje verantwoordelijk voor bijvoorbeeld Dark Side Of The Moon, The Wall en Amused To Death, om maar even drie van de beste albums aller tijden te noemen. Ook hier om geen tijd te verspillen weer niet met mij over debatteren svp.
Diezelfde Roger Waters heeft de laatste jaren zijn andere gezicht laten zien. Zowel in de media als op het podium presenteert hij zich als een antisemiet van de hoogste orde. Zijn haat richting Israël kent geen limiet. Deze week bereikte hij zijn hoogtepunt. Zonder te blikken of te blozen vertelde hij dat de moord op George Floyd de schuld is van Israël. Kijk en luister op memri.org/tv naar wat meneer zoal aan accusaties uitspuugt. Vooral na zijn uitsmijter: “Zionism is an ugly stain, and it needs to be gently removed by us” moest ik even een glaasje water drinken.
Maar hoe ga ik ermee om? Hoe moet ik als fan van het eerste uur naar ’s mans fenomenale muziek luisteren? Kan ik die nog los zien van zijn activisme en antisemitisme? Dat hij misbruik maakt van zijn bekendheid en op die manier z’n politieke boodschappen ventileert, moet ik dat überhaupt maar gewoon pikken? Geluidsdragers van andere doorgeslagen activisten als Paul David Hewson (Bono) en Gordon Matthew Thomas Sumner (Sting) heb ik ritueel verbrand in een vuurkorf. Ik vrees dat het werk van mijn grote held dezelfde kant op gaat. Waters is an ugly stain, and he needs to be gently removed by me.